ราบ ว่า องตอเวียนภู อาลัน จะใคร่พบพระยาเดโช เจ้าเมืองกะพงสวาน ให้พระยาเดโช เจ้าเมืองกะพงสวาย ไปหาที่หน้าค่ายญวน พระยาอภัยสงคราม หลวงรักษาเทพ จึงให้หลวงอนุรักษ์ภูเบศร์ พระฤทธิฦๅไชย พระยาสังฆะ ไปจะพูดกับองตอเวียนภู องลัน ๆ ให้แต่ภาษากี ล่าม ออกมาพูดจากับหลวงอนุรักษ์ภูเบศร์ พระฤทธิฦๅไชย พระยาสังฆะ ว่า องตอเวียนกู องลัน จะขอพบกับพระยาเดโช หลวงอนุรักษ์ภูเบศร์ พระฤทธิฦๅไชย พระยาสังฆะ บอกภาษาก็ ล่าม ว่า พระยาเดโชป่วย มาไม่ได้ องตอเวียนภู องลัน จะพูดกับพระยาเดโชประการใด ก็ให้มาพูดกับหลวงอนุรักษ์ภูเบศร์ พระฤทธิฦๅไชย พระยาสังฆะ เถิด ภาษากี ล่ามญวน ก็เข้าไปในค่าย แล้วกลับออกมาบอกหลวงอนุรักษ์ภูเบศร์ พระฤทธิฦๅไชย พระยาสังฆะ ว่า ให้กลับไปเสียก่อน องตอเวียนภู องลัน จะปรึกษาให้พร้อมกัน ได้ความแน่ประการใด จึงจะได้บอกให้รู้ ครั้นณวันเดือนยี่ แรม ๑๕ ค่ำ ปีชวด โทศก จึงให้พระภักดีสุนทร น้องพระยาเสนาราชกุเชน พระวงศาประเทศ พระยกรบัตรเมืองสังฆะ ไปฟังดูที่หน้าค่ายญวนตามสัญญา องตอเวียนภู องลัน ก็หามาพูดจาไม่ กับพระยาราชนิกูลจัดให้สนองอี นายไพร่ ๒๕๐ คน อยู่คิดราชการป้องกันรักษาครอบครัวกับพระยาเดโชณเมืองกะพงสวาย ให้พระยามนตรีเสน่หาไพร่กะดี พระยามนตรีเสน่หาเมืองกะพงเสียม อยู่กับพระยาเชต ว่าที่ฟ้าทะละหะ ณเมืองบาราย พระยาเสนาราชกุเชน นายไพร่ ๒๐๐ คน อยู่ฟังราชการณเมืองสะโทง พระวงศาประเทศ นายไพร่ ๑๐๐ คน อยู่รักษาเมืองชีแควง จัดเอากองทัพหัวเมืองไว้กับพระยาราชนิกูล เมืองสุรินทร์ เมืองสังฆะ เมือง
