 | หน้านี้ปะติดปะต่อขึ้นใหม่จากแหล่งที่มา ดังนี้
File:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๕) - ๒๕๐๖.pdf |
เจ้าพระยาไชยสงครามผู้บิดาเสร็จแล้ว เจ้าก็อยู่ครองราชสมบัติในเมืองเชียงรายสืบไป ฝ่ายเจ้าพ่อท้าวคำฟูได้เปนเจ้าครองเมืองนครพิงค์เชียงใหม่ พระชนมายุได้ ๒๖ พรรษา จุลศักราชได้ ๖๙๐ ปีมะโรง สัมฤทธิศก
อยู่มินานเท่าใด เจ้าพระยาแสนฟูซึ่งครองเมืองเชียงรายดำริห์จะสร้างพระนครใหม่ ให้แสวงหาที่ไชยภูมิ์อันจะสร้างพระนครนั้นได้ที่เมืองรอยเก่าริมแม่น้ำอันเปนแว่นแคว้นเมืองนาคะบุรีแต่โบราณ เปนที่ไชยภูมิ์ดี จึงให้สร้างพระนครใหม่ในที่นั้น ให้ขุดคูแลก่อปราการพระนครสามด้าน แต่ด้านตวันออกเว้นไว้ เอาน้ำแม่ของเปนคูแลเปนปราการ ตั้งพิธีกัลปะบาตฝังหลักพระนคร ณ วันศุกร เดือนเจ็ด (คือ เดือนห้า) ขึ้นสองค่ำ ปีมะโรง สัมฤทธิศก จุลศักราช ๖๙๐ ยามแตรค่ำ ไว้ลักขณาในราษีดุล วงปราการด้านกลาง ๗๐๐ วา ด้านยาวไปตามแม่น้ำ ๑๕๐๐ วา มีประตู ๕ แห่ง คือ ประตูยางเทิง ๑ ประตูหนองมุด ๑ ประตูเชียงแสน ๑ ประตูท่าม่าน ๑ ประตินขอ ๑ แลตั้งขนอนเขตรเมืองทางใต้ต่อแดนเชียงรายที่ตำบลแม่เติม ตวันตกเฉียงใต้ต่อแดนเมืองฝางที่ดอยกิ่วคอสุนักข์ หรือกิ่วสะไตก็เรียก ทิศตวันตกถึงผาตาเหลว (คือ เฉลว) ต่อแดนเมืองสาด ทิศตวันตกเฉียงเหนือ ถึงดอยช้างต่อแดนเชียงตุง ทิศเหนือถึงเมืองกายสามท้าวต่อแดนเชียงตุง ทิศตวันออกเฉียงเหนือถึงเมืองหลวงบ่อแร่ต่อแดนฮ่อ
