บ้านเมืองเรียบร้อยแล้ว ต่อหลายปีเสี้ยมหลอก๊กจึงมาเจริญทางพระราชไมตรีครั้งหนึ่ง [1]
แผ่นดินหงบู๊ ปีที่ ๑๖ กุ่ยหาย (ตรงปีกุญจุลศักราช ๗๔๕) ราชทูตเสี้ยมหลอก๊กมาถวายของพระเจ้าไถ่โจ๊วฮองเต้ ประทานแพรม้วนกับเครื่องถ้วยชามให้ราชทูตเสี้ยมหลอก๊กนำไปให้ก๊กอ๋องเหมือนกันกับจินละก๊ก (ลแวก)
แผ่นดินหงบู๊ปีที่ ๒๐ เตงเบ๊า (ตรงปีเถาะจุลศักราช ๗๔๙) ราชทูตเสี้ยมหลอก๊กนำพริกไทยหมื่นชั่ง ไม้ฝางหมื่นชั่ง (ชั่งหนึ่งนั้นหนักสี่สิบบาท) มาถวาย พระเจ้าไถ่โจ๊วฮองเต้รับสั่งให้เจ้าพนักงานเอาสิ่งของตอบแทนให้เปนอันมาก ขณะนั้นราษฎรเมืองวันเจียวซื้อไม้กฤษณากับสิ่งของต่าง ๆ ของพวกราชทูต ผู้รักษาเมืองหาว่าผู้ซื้อสิ่งของไว้นั้นคบคิดกันกับพวกต่างประเทศ ก็เอาตัวผู้ซื้อสิ่งของมาขังไว้จะลงโทษประจานมิให้ผู้ใดเอาเยี่ยงอย่าง ครั้นพระเจ้าไถ่โจ๊วฮองเต้ทรงทราบ ก็รับสั่งแก่เจ้าพนักงานว่าราชทูตเสี้ยมหลอก๊กมาเจริญทางพระราชไมตรีต้องเดินผ่านมาทางเมืองวันเจียว พวกราษฎรเห็นมีสิ่งของมาขายก็ซื้อไว้ มิใช่ว่าจะคบคิดกันกับพวกต่างประเทศ ให้ปล่อยราษฎรเหล่านั้นเสีย
- ↑ ควรสังเกตความตรงนี้ บรรณาการเมืองจีนไม่ได้ส่งเปนกำหนดเสมอที่จีนว่านาน ๆ จึงไปเจริญทางพระราชไมตรีครั้ง ๑ ที่จริงแปลว่า ในตอนนั้นการค้าขายกับเมืองจีนซาไป
