กวานพอลันบิน, กวานเทิงเบียน, เรียนครบราชการ โกยจึกอยากเป็นไมตรีเหมือนแต่ก่อน โปยจึกได้ทราบใจโกยจึกถูกนัก กวานเดดก, กวานพอลันบิน, กวานเทิงเบียน ได้เรียนว่า โกยจึกได้พูดว่า ๒ ฝ่ายบัดนี้ไม่ได้รบกันหยุดอยู่ก่อน ต้องการอะไรขุนนางทั้งสิ้นนั้นก็ไปแล้ว โกยจึกก็ให้ไปทูลสมเด็จพระพุทธเจ้าอยู่หัว ใช้การคนไปว่า การเป็นไมตรีนั้น โปนจึกนึกคำโกยจึกว่า การไมตรีก็เป็นแน่ไม่หลีกเลี่ยง แต่ทว่าการนี้เป็นการช้ายืดยาวแล้วเป็นการใหญ่ ไม่อาจรับแต่คนเดียว
จึ่งได้นำเนื้อความกับหนังสือไปทูลพระเจ้าเวียดนามคิดอ่านเห็นจะได้คนใช้กลับคืนมา ถ้าและสองพระนครเป็นไมตรีดีดังนั้น อนาประชาราษฎรก็สุขสบาย แต่บัดนี้อยู่คอยได้ข่าวคนใช้ไปกลับมานั้นทางไซ่ง่อนอยู่ไกลวันเดือนช้าอยู่ ถ้าสองฝ่ายพร้อมตั้งทัพใหญ่⟨เ⟩ห็นเหมือนสงสัยกันอยู่ ยังหาทันแน่สิ้น ด้วยคำกวานเดดก, กวานอานพ, กวานพอลันบิน, กวานเทิงเบียน พูดว่าโกยจึกก็ไปดังนั้น โกยจึกได้คิด เห็นก่อนนำกำลังไปจะคิดอ่านการไมตรี จึ่งโปนจึกบังคับกำลังทัพหน้าให้หยุดก่อน ถ้าโกยจึกนำกำลังไปนั้น โปนจึกกำลังทัพหน้าอยู่ พวกทัพหลังก็ไปนั้นสิ้นสงสัย ถ้าโกยจึกคิดไปวันใดก็ให้มีหนังสือไปให้รู้ด้วย บัดนี้ก็เป็นไมตรีด้วยกันอย่าสงสัยอีก ซึ่งการเขมรนั้นโกยจึกว่ากับกวานเดดก กวานอานพ กวานพอลันบิน กวานเทิงเบียน ว่า เขมรมันยืนแหลมทั้งสองข้าง เคยคิดผินหน้ามันคืนไปเมืองพระตะบอง
