หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๖) - ๒๔๖๐.pdf/63

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๕๖

พ,ศ, ๒๓๐๒ ครั้นฉลองพระเกษธาตุแล้ว พระเจ้าอลองพญาจึงจัดกองทัพบกทัพเรือเปนจำนวนพล ๘,๐๐๐ ให้มังระ ราชโอรส กับมังฆ้องนรธา (ในพระราชพงษาวดารเรียกว่า แมงละแมงข้อง) ยกลงมาตีเมืองทวาย เมื่อตีเมืองทวายได้แล้ว ได้ข่าวว่า เรือค้าขายทั้งที่มาจากประเทศอื่นแลที่หลบหนีไปจากเมืองทวายไปอาไศรยอยู่ในเขตร์แดนไทยที่เมืองตนาวศรีแลเมืองมฤทมาก พระเจ้าอลองพญาจะใคร่ได้เรือแลทรัพย์สิ่งของ จึงยกเหตุข้อที่ไทยขาดทางไมตรีด้วยไม่ยอมส่งพระยามอญ ให้กองทัพพม่ายกเลยมาตีเมืองตนาวศรีแลเมืองมฤท จะเปนด้วยไทยไม่ได้คาดว่า พม่าจะมาตี หรือจะเปนด้วยความอ่อนแอของไทยในเวลานั้นเอง อย่างใดอย่างหนึ่งนี้ พม่าตีเมืองตนาวศรีแลเมืองมฤทได้โดยง่าย จนพม่าเองก็ปลาดใจว่า เหตุไรไทยจึงต่อสู้จนอ่อนแอนัก พม่าได้ใจ จึงให้ยกกองทัพข้ามแหลมมลายูเข้ามาทางด่านสิงขรข้างหลังเกาะหลัก ประสงค์จะลองเที่ยวตีปล้นหาเชลยแลทรัพย์สมบัติต่อเข้ามาในแดนไทย แล้วแต่จะมาได้เพียงไร ถ้ามาติดเพียงไหน ก็จะกลับไป ไม่ได้เข้าใจว่า จะเข้ามาได้จนถึงกรุงศรีอยุทธยาในคราวนั้น จริงอยู่ผู้แต่งพงษาวดารพม่ากล่าวว่า พระเจ้าอลองพญาตั้งพระไทยจะเข้ามาตีกรุงศรีอยุทธยา ซึ่งควรเชื่อว่า เปนความประสงค์ของพระเจ้าอลองพญาเหมือนกับพระเจ้าแผ่นดินพม่าองค์ก่อน ๆ ถ้าองค์ใดได้อาณาจักร์พม่า มอญ กระแซ แลยะไข่ รวมอยู่ในอำนาจแล้ว ก็เปนเกิดความประสงค์ที่จะตี