พิโรธนัก มีรับสั่งให้เจ้าพระยากลาโหม เจ้าพระยากรมเมืองไปบอกแก่กงสุลอังกฤษว่า อย่าให้คบค้าเจ้าสองคนพี่น้องไว้ให้ส่งตัวมาถวายโดยเร็ว เจ้าพระยาทั้งสองก็ไปบอกแก่กงสุลอังกฤษตามรับสั่ง กงสุลอังกฤษตอบว่าเจ้าสองพี่น้องนี้ไม่มีความผิด แต่กลัวไภยจะตายจึงได้หนีมาพึ่งอำนาจคอเวอนแมนต์อังกฤษ ๆ จำเปนต้องช่วยอุปถัมภ์ไว้เพราะเปนทางไมตรีกัน ถ้ากงสุลจะไม่รับธุระช่วยทำนุบำรุงเจ้าทั้งสองนี้ไว้ เจ้าทั้งสองนี้ก็จะไปอยู่ที่อื่น คงจะคุมทหารมาทำจลาจลแก่บ้านเมืองพม่าคราวหนึ่งเปนแน่ ถ้าเจ้าทั้งสองนี้มาทำการจลาจลแก่บ้านเมืองพม่าเวลาใดเวลาหนึ่งแล้ว คงต้องเกิดรบราฆ่าฟันกัน ฤๅไม่ฉนั้นก็จะเกิดไฟไหม้บ้านเมือง ๆ เสียไปเช่นนั้น พวกค้าขายซึ่งเปนสัปเยกต์ของคอเวอนแมนต์อังกฤษก็จะพลอยฉิบหายเปนอันตราย ไปด้วยทั้งสิ้น เพราะเช่นนั้นกงสุลอังกฤษจึงได้รับเจ้าสองพี่น้องไว้ไม่ให้หนีไปที่อื่น เพื่อกงสุลจะระงับเหตุร้ายแก่บ้านเมืองพม่า แลการค้าขายของอังกฤษด้วย กงสุลรับเจ้าทั้งสองไว้นั้น เพื่อเปนการบำรุงทางไมตรีมิให้เสื่อมเสียไปในการคราวนี้ ถ้าพระเจ้าอังวะจะให้ส่งเจ้าสองพี่น้องนั้น ท่านเสนาบดีทั้งสองนี้ต้องรับประกันว่าอย่าให้พระเจ้าอังวะทำโทษแก่เจ้าทั้งสองนี้เลย จะได้ฤๅไม่ได้ เจ้าพระยาทั้งสองตอบว่ารับไม่ได้ กงสุลอังกฤษจึงว่าถ้าท่านเสนาบดีทั้งสอง ไม่รับประกันแล้วเราจะถามเจ้าทั้งสองดูก่อน
