หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๙) - ๒๔๖๑.pdf/117

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ยังไม่ได้พิสูจน์อักษร
๙๖

แขวงเมืองลา ล่าแสงแสนเหินมีใจกำเริบคิดจะตั้งตัวเปนใหญ่ จึง ทำอุบายเอาดาบเล่ม ๑ กับน้ำเต้าผล ๑ ผ้าประเจียดมีเลขยันต์เปนตัวอักษรลื้อผืน ๑ ลงไปซ่อนไว้ในหนองน้ำที่ตำบลเพียงพุกเพียงคำ เวลาเช้าวัน ๑ ล่าแสงแสนเหินออกนั่งที่น่าเรือน จึงสั่งให้หาบรรดาญาติ พี่น้องแลไพร่พลทั้งปวงมาประชุมพร้อมกันที่บ้าน ล่าแสงแสนเหิน จึงบอกแก่ญาติพี่น้องแลคนทั้งปวงว่า คืนนี้เรานอนหลับสนิทอยู่ เจ้า ตนผีฟ้าผู้ใหญ่ คือ สมเด็จอมรินทร์ลงมาปลุกสั่นให้เราตื่นขึ้น เปล่ง รัศมีสว่างทั่วห้องเรือน บอกแก่เราว่าตัวเราจะมีบุญได้เปนใหญ่ ให้ เร่งการต่อสู้กับพวกลาว ตั้งแต่นี้จะไม่ได้เปนบ่าวพวกลาวต่อไป เจ้าตนผีฟ้าผู้ใหญ่จึงบอกให้อาวุธแลสิ่งของป้องกันตัวแก่เรา ว่าซ่อน ไว้ในหนองน้ำเพื่อจะไม่ให้ลาวผู้ใดมารู้เห็นก่อน ว่าแล้วล่าแสงแสน เหินจึงลงไปในหนองน้ำ เอาดาบกับน้ำเต้าแลผ้าประเจียดนั้นขึ้นมาสำแดงให้คนทั้งปวงเห็นจริง บรรดาพวกข่าแจะที่เปนญาติพี่น้องแล ไพร่พลทั้งปวง แต่ล้วนโง่เขลาเปนชาวป่า ก็พากันเชื่อถือแลกลัว เกรงนับถือล่าแสงแสนเหินเปนอันมาก ที่เรือนล่าแสงแสนเหินอยู่นั้นเสาเรือนกลับเอาต้นขึ้นปลายลง ล่าแสงแสนเหินจึงให้ประชุมพวกพี่ น้องแลไพร่พลพร้อมกันทำการไหว้ผีตามธรรมเนียมพวกข่าแจะ แล้วล่าแสงแสนเหินจึงพูดประกาศแก่พวกข่าแจะทั้งปวงว่า เจ้าตนผีฟ้า ผู้ใหญ่ให้ผ้าประเจียดกันตัวแลดาบแก่เรา ให้เราไปฟันกันกับลาว ล่าแสงแสนเหินจึงเอาดาบกับน้ำเต้าแลผ้าประเจียดนั้น ขึ้นกระทำคำนับบูชาไว้ที่เรือน แล้วล่าแสงแสนเหินจึงตั้งพวกพ้องเปนขุนนาง