หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๙) - ๒๔๖๑.pdf/128

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ยังไม่ได้พิสูจน์อักษร
๑๐๗

ราษฎรคนใด ถึงจะไม่มีความผิดก็ดี บังเบียนก็ให้ไปเกาะเอาตัวมาบังคับกดขี่แลให้เอาไม้ไผ่ทั้งลำแต่ต้นตลอดปลาย เอาทาบประกับ บีบน่าแข้งเข้าทั้ง ๒ ข้าง เอาเชือกรัดข้างต้นข้างปลายไว้ เร่งเอาเงินสินไหมไถ่โทษตัว คนผู้นั้นทนไม่ได้ก็เสียเงินให้ไม่เปนกำหนด มีมากเอามาก มีน้อยเอาน้อย ราษฎรมีความเดือดร้อนจะคิดหนีไป ทางไหนก็ไม่ได้ บังเบียนประกาศว่าผู้ใดถ่ายเทครอบครัวหนีออกจากเมืองแถง ไปอยู่หัวเมืองใด ๆ ก็ดี บังเบียนจะให้คนไปติดตาม จับมาฆ่าผ่าอกเสียจงได้ เมื่อบังเบียนเปนเจ้าเมืองแถง ตั้งบ้านเรือนอยู่ที่ตำบลเชียงจัน ในปีเดียวนั้นเจ้าราชวงษ์เมืองหลวงพระบาง กับ พระยาพิชัย แลพระวิภาคภูวดล พร้อมด้วยผู้คนบ่าวไพร่ขึ้นมาถึง เมืองแถง ตั้งอยู่ที่ตำบลบ้านห้องเหล็ก บังเบียนเจ้าเมืองแถงก็หา ออกไปคำนับเจ้าราชวงษ์แลพระยาพิไชยไม่ เจ้าราชวงษ์แลพระวิภาคภูวดลพากันไปค่ายเชียงจันที่บังเบียนอยู่ เดินเลียบไปห่างค่ายประมาณ ๓ วา ๔ วา บังเบียนก็หาออกมาคำนับไม่ ครั้นแล้วเจ้าราชวงษ์กับพระยาพิไชยแลพระวิภาคภูวดล ก็ถอยกลับลงมาพักอยู่ที่บ้าน หนองหลวง ฝ่ายคำกุ้ย คำล่า มาจากเมืองไล จึงพากันลงไปคำนับเจ้าราชวงษ์ พระยาพิไชย พระวิภาคภูดล ที่บ้านหนองหลวง อยู่ได้ ๒ วันเจ้าราชวงษ์ กับพระยาพิไชย แลพระวิภาคภูวดล ก็พากันล่องลงทางน้ำยมกลับไปยังเมืองหลวงพระบาง สิ้นคำให้การซึ่งได้เรียบเรียงตามท้าวขุนเมืองแถงให้การแต่ เท่านี้ฯ