อยู่มาณเดือน ๕ ปีเถาะเบญจศก (จุลศักราช ๑๒๐๕ พ.ศ. ๒๓๘๖) ขุนนางเมืองลองเมืองยอ มีหนังสือมาณเมืองเชียงรุ้งว่า มหาขนาน เมืองเชียงตุง ให้เจ้าเมืองกางผู้บุตร กับพระยาหลวงราชวัง ณทมจันทบุรี คุมทัพพม่า ทัพเขิน ๓๐๐๐ ยกมาตีเมืองลอง ให้มหาไชย ยกไปช่วย มหาไชยรวบรวมได้คน ๒๕๐๐ ยกไป ได้สู้รบกับเจ้าเมืองกาศ ๆ ถูกปืนคาบศิลาทีหนึ่งแตกถอยไป ครั้นณวัน ๕ ค่ำ ปีเถาะเบญจศก (จุลศักราช ๑๒๐๕ พ.ศ. ๒๓๘๖) พระมโนราชาเมืองน่าน ยกทัพขึ้นไปตั้งอยู่เมืองหลวงภูคา แต่งให้นายตุย เข้าเมืองพงพูดจาด้วยทางไมตรี กับว่าด้วยครอบครัวพระยามงคล ท้าวกฤษณา เมืองเชียงแขงซึ่งหลบหนีมาอยู่เมืองสิบสองปันนา จะขอเอาคืน มหาไชยจัดได้ม้าตัว ๑ ฬาขาวตัวหนึ่ง พรม ๔ ผืน เจียม ๔ ผืน มาคำนับเมืองน่าน แต่ฬานั้นให้พระยาลาคุมมาทูลเกล้า ฯ ถวาย แต่ ครอบครัวท้าวกฤษณา พระยามงคล เปนคนต่างหมวดต่างกองส่งให้ยังไม่ได้ อยู่มาเจ้าอรำมาวุทะ มีหนังสือมาว่าเจ้าอังวะโกรธว่า เมืองเชียงรุ้ง เมืองพง คิดขบถ เจ้าอังวะให้เอาตัวไปจำไว้ ๗ วัน มองตาเลมาทูลว่า เจ้าเมืองเชียงรุ้ง เจ้าเมืองพง หาได้คิดขบถไม่ เปนเหตุด้วยณทมมองโซพม่ากับนายหน่อคำมาจับขุนนางเมืองเชียงรุ้งฆ่าเสีย ฮ่อขัดใจจึงให้เมืองสิบสองปันนาสู้รบกองทัพพม่า เจ้า อรำมาวุทะไม่มีความผิดขอให้ถอดเสียเถิด เจ้าอังวะจึงถอดตรวนออกแล้วเจ้าอังวะให้จับจักกายหลวงมองชิณ ณทมมองโซ ณทมเนมโย
