ลงมาค้างอยู่ช้านาน ทรงสงสารยิ่งนัก โปรดให้เจ้ามหาอุปราชา หม่อมมหาไชย เข้าเฝ้าทูลลออง ฯ ทรงพระกรุณาดำรัสปราไสไต่ ถามเจ้ามหาอุปราชา หม่อมมหาไชยว่า จะใคร่อยู่ณกรุงเทพ ฯ ฤๅ ถ้าจะใคร่อยู่ก็จะจัดแจงที่ให้อยู่เลี้ยงดูไม่ให้ขัดสน ฤๅจะขึ้นไปตั้ง อยู่ณหัวเมืองแห่งใดตำบลใด ก็จะโปรดให้อยู่ตามใจสมัค เจ้ามหา อุปราชา หม่อมมหาไชย ให้กราบบังคมทูลพระกรุณาว่า จะขอถวายบังคมลากลับขึ้นมาอยู่บ้านอยู่เมืองชาติภูมิตามเดิม ก็ทรงพระมหากรุณาโปรดให้ตามใจ หม่อมหาไชยจึงได้กลับขึ้นมาก่อน แต่ เจ้ามหาอุปราชายังหาได้ขึ้นมาไม่ ครั้นอยู่มาณปีมโรงอัฐศก (จุลศักราช ๑๒๑๘ พ.ศ. ๒๓๙๙) เจ้าแสนหวีฟ้าเมืองเชียงรุ้ง กับ หม่อมมหาไชย พร้อมใจกันมีอักษรสาสนแต่งให้นายพิศวงพี่น้อง หม่อมมหาไชยแลท้าวพระยาลื้อ คุมดอกไม้ทองเงินเครื่องราชบรรณาการลงมาทูลเกล้า ฯ ถวาย ขอเจ้ามหาอุปราชา หม่อมมหา ไชย ท้าวพระยาครอบครัวซึ่งตกอยู่ณเมืองหลวงพระบางเมืองน่าน กลับคืนไปอยู่พร้อมญาติพี่น้องกัน แล้วก็รับต่อท่านเสนาบดีทั้งปวงว่าถึงปีที่ ๓ จะจัดดอกไม้ทองเงินเครื่องราชบรรณาการลงไปทูลเกล้า ฯ ถวาย ขอเปนข้าทั้ง ๒ ฝ่ายฟ้า จึงพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ของเราทรงพระราชดำริห์เห็นว่า กรุงพระมหานครเขตรแดนกว้างขวางบ้านเมืองติดต่ออยู่กับเมืองจีน เมืองญวน เมืองอังกฤษแลฝรั่งชาติ อื่น ๆ ที่เปนประเทศใหญ่ ๆ มาเปนทางพระราชไมตรีอยู่หลายบ้านหลายเมือง เพราะฉนั้นควรจะประพฤติให้ปรากฎเปนเมืองใหญ่มี
