หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๙) - ๒๔๖๑.pdf/44

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ยังไม่ได้พิสูจน์อักษร
๒๓

มหาอุปราชาให้เปนที่เสื่อมเสียพระเกียรติยศไปอย่างไรก็ไม่ได้ความชัด แลหม่อมมหาไชยกับเราก็รักใคร่นับถือกันมาก ตั้งแต่ครั้งหม่อม มหาไชยกลับขึ้นมาก็นานหลายปี ได้ความศุขความทุกข์อย่างไร หม่อมมหาไชยก็ไม่ได้มีหนังสือบอกลงไปถึงเรา ๆ ก็ยังไม่ได้มีหนังสือมายังหม่อมมหาไชยเลย เรามีความรฦกถึงอยู่ไม่ขาด ทั้งอยาก จะทราบราชการในเมืองสิบสองปันนาให้แน่ จึงได้มีหนังสือขึ้นมา เยี่ยมเยียนไต่ถาม ขอให้หม่อมมหาไชยบอกเหตุการณ์ในเมือง เชียงรุ้งลงไปถึงเราให้ทราบความโดยเร็ว จะได้บอกกล่าวท่าน เสนาบดีทั้งปวง แลกราบบังคมทูลพระกรุณาให้ทรงทราบใต้ฝ่าลออง ฯ แด่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว พระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว ทั้งสองพระองค์ก่อนนั้นก็จะเปนความชอบของหม่อมมหาไชยต่อไป ถ้าแม้นฮ่อแม้นพม่าฆ่าเจ้ามหาอุปราชาเสียแล้ว เจ้าแสนหวีฟ้าก็ปราศจากบ้านเมืองจริง ฮ่อพม่าไม่สงเคราะห์หม่อมหาไชย จัดแจง ตั้งผู้ใดเปนใหญ่อยู่ในเมืองเชียงรุ้ง ในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้า เจ้าอยู่หัวทรงทราบก็คงจะไม่ชอบพระราชหฤไทย แต่เรามาคิดเห็นว่าหม่อมมหาไชยก็ประกอบไปด้วยสติปัญญา ท้าวพระยาลื้อในเมือง สิบสองปันนาก็รักใคร่นับถือมาก ฉันใดหม่อมมหาไชยจะได้เปนใหญ่ ไว้ชื่อเสียงให้ปรากฎ อยู่ในแผ่นดินเมืองเชียงรุ้งก็ให้เร่งคิดการเสียให้ตลอด เมื่อหม่อมมหาไชยคิดการแต่ลำพังไม่สำเร็จ จะให้ช่วยเหลืออย่างไร หม่อมมหาไชยบอกลงไปถึงกรุงเทพ ฯ แล้ว พระบาท