อยู่บนหาด สลบเจียนตายอยู่ที่หาด หารู้สติสมปฤดีไม่ ขณะนั้น ยังมีพระยานาคขึ้นมาเที่ยวเล่นที่ลำน้ำแท้ เปนเขตรญวน เซ่อซ่าเข้าไปติดโพงพางรัดตนแน่นหาอาจจะเอาออกได้ไม่ แต่มีกำลังมาก ก็เร่งลงไปยังที่อยู่แห่งตนทั้งโพงพางที่รัดตัวไว้นั้น แล้วจึงให้บรรดานาคที่เปนบริวารมากัดแก้ก็หาออกไม่ ต้องทนทุกขเวทนาอยู่ ขณะนั้น นาคบริวารผู้ ๑ ขึ้นไปเที่ยวริมฝั่งน้ำ เห็นอ้ายแกนอนอยู่ จึงจับตัวลงไปเพื่อจะให้แก้โพงพางนั้นออกจากนาคนาย อ้ายแกจึงเข้าแก้หลุดออกได้ พระยานาคมีความยินดียิ่งนัก จึงถามว่า เจ้าจะต้องการสิ่งใด จะหาให้ตามมักตามปราถนา อ้ายแกเปนคนเขลา มิรู้ที่จะตอบว่าประการใด ก็นิ่งอยู่ ครั้นภายหลัง นึกได้ว่า เขาฦๅกันว่า เปนเจ้าญวนมีอำนาจสบายมาก จึงบอกแก่พระยานาคว่า จะเปนเจ้าญวน พระยานาคก็รับคำ จึงหาเวลาได้ช่องตามธรรมเนียมของผู้มีฤทธิ จึงจับเอาเจ้าเมืองญวนมาได้ แล้วเอาอ้ายแกไปนั่งที่แท่น ครั้นอ้ายแกเปนเจ้าญวน ก็ไม่พูดสิ่งใด เสนาญวนจะถาม ก็พูดได้คำเดียวแต่ว่า "เจียมเต๊า" แปลว่า ให้เอาไปฆ่าเสีย เสนาก็นึกปลาดใจ แต่ยังพากันนิ่งฟังอยู่ ครั้งนั้น ฟ้าแค้นลม เจ้าเมืองผู้เปนนายอ้ายแกนั้น ลงไปจะเฝ้าเจ้าญวน ไม่รู้ว่า อ้ายแกเปนเจ้าญวนขึ้น ครั้นเข้าไป พอแลเห็นอ้ายแกผู้เปนบ่าวของตัว ก็ตกใจ จึงหนีเร่งกลับคืนมายังบ้านเมือง หาได้สืบทราบว่าเปนเพราะด้วยประการใดไม่ ครั้นถึงบ้านเมือง ก็อพยพครอบครัวบ่าวไพร่ออกจากตำบลที่อยู่ หนีเลย เข้ามาทางสิบสองปันนา แล้วเลยมาตั้งอยู่ที่ตำบลบ้านทินบ้านบ่อ
