ข้ามไปเนื้อหา

หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๙) - ๒๔๖๑.pdf/49

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๒๘

สืบ ๆ มา ราษฎรก็ยังเรียกผู้เปนเจ้าเมืองว่า ฟ้าเมืองไซ ตามนามเดิมฟ้าแค้นลมนั้น ครั้นภายหลัง ชาติผู้ไทยเดิมก็สูญสิ้นไปเพราะระคนกับลื้อ การธรรมเนียมแลแต่งร่างกายนั้นในทุกวันนี้ก็ไม่มีผู้ไทย กลายเปนลื้อไป แต่ยังทราบทั่วกันว่า ชาติของตัวเดิมเปนผู้ไทยอยู่ด้วยกันทั้งสิ้น เครื่องสำหรับยศตามเพศแต่เดิมของฟ้าแค้นลมซึ่งเปนเจ้าเมืองแต่ก่อนนั้น คือ ตราเปนอักษรจีน ๑ ดาบ เรียกว่า บ้าบุ่ม ๑ เล่ม หอกคันทับฟ้า ๑ ฆ้อง ๗ กำ ๑ ฆ้องเล็ก ๑ สิ่งของทั้งนี้ก็ยังคงอยู่ที่เมืองไซจนทุกวันนี้ ความชั้นต้นซึ่งเรื่องเหลวลอย แต่เปนเค้าเล่าสืบมาด้วยความเดิมของแดนดินเมืองไลดังซึ่งได้เรียบเรียงนี้ เปนคำให้การของท้าวไมนามวงษ์ ซึ่งเปนกรมการณเมืองไซ ให้การ ถามสอบซ้ำที่เปนการเกินจากธรรมดาไป ถึงดังนั้น ท้าวไมแลกรมการก็ยังคงยืนยันเปนแน่แท้ว่า เปนเรื่องของปู่ย่าตายายเล่าสืบมาดังนี้

ในความข้อนี้ก็พอเปนอุปัติเหตุตามคำให้การ จะถือว่า ถูกต้องเปนแก่นสารนั้นก็ยังหาสมทุกประการไม่ แต่ข้อซึ่งว่า คนเมืองไลเดิมมาอยู่ในเมืองไซนั้น ข้อนี้เปนแน่แท้ แต่จะมาด้วยเหตุประการใด ก็หาได้ความไม่ คงเปนว่า มาตามคำซึ่งให้การของท้าวไมนามวงษ์นั้นเอง ๚