ลำดับนี้ จะได้รับพระราชทานเรียบเรียงต่อไป ในตำบลซึ่งเรียกว่า เมืองไล ในทุกวันนี้นั้น ครั้นเมื่อผู้ไทยเดิมอพยพมาอยู่เมืองไซสิ้นแล้ว ที่ตำบลนั้นมีแต่ข่าก้อ เปนป่า หามีผู้คนไม่ ได้สอบถามกรมการของเมืองไล แลคำสาม คำล่า บุตรท้าวไล ได้ให้การเปนความติดต่อสืบไป ดังจะได้เรียบเรียงเรื่องเมืองไลเปนตอนที่ ๒ มีความพิศดารต่อไป
อนึ่ง ในข้อความตามคำให้การที่จะกล่าวต่อไปนี้ เปนเค้าเดิมซึ่งเห็นว่า น่าจะจริงดังนั้น ด้วยธรรมเนียมของคนเมืองไล อัธยาไศรย แลกิริยาความประพฤติ ก็ยังคงเปนจีนอยู่ทุกประการ แปลกแต่หาได้ควั่นเปียไม่เท่านั้น ยังติดต่อมีคงอยู่ที่เมืองไลในทุกวันนี้
ในตำบลที่นี้ ก็จะต้องนับว่า เดิมจะเปนคนผู้ไทยอยู่ก่อน เช่นคำให้การของท้าวไมนามวงษ์ซึ่งเปนตระกูลเดิมของตำบลนั้น คือ เมืองไลบัดนี้แน่ ครั้นพวกนั้นจะทิ้งร้างไว้ ฤๅจะต้องพ่ายแพ้ถอยมา ก็ประมาณไม่ถูกถนัด แต่คำให้การก็หากล่าวไม่ เปนแต่กล่าวว่า พวกจีนไม่ยอมพวกตาด หนีมา เห็นที่ว่าง จึงตั้งอาไศรยอยู่ที่นั้น ข้อนี้ก็ต้องกับคำท้าวไมนามวงษ์ให้การว่า ทิ้งตำบลเสีย แล้วได้อพยพมาตั้งอยู่บ้านทินบ้านบ่อ ความตรงกันว่า ที่นั้นว่างเปล่าอยู่ พวกจีนจึงได้มาตั้งอยู่ที่นั้น แลพวกผู้ไทยไลเดิมอพยพมาตั้งเมืองไซทั้ง ๒ พวก ก็สืบชาติเชื้อมาจนถึงปัตยุบันนี้ทั้ง ๒ ตำบล คือ ทั้งเมืองไซแลเมืองไล
ในข้อความนั้น ก็คงจะเปนเวลานั้น ตำบลนั้นเปนป่าชัฏ ไม่เปน
