อาหารก็ยังไม่มีจะเลี้ยงกัน จึงให้กายโตงกับกวานฟองขุนนางแกว ไปตั้งอยู่เมืองแถงก่อน องว่างองเหลงก็กลับไปเมืองแกว ฝ่ายกวานฟองไปตั้งอยู่เมืองแถงกับกายโตงซึ่งเปนพระสวามิภักดิสยามเขตรนั้น อยู่ได้ ๓ เดือนกวานฟองป่วยก็กลับไปยังเมืองแกว เจ้าเมืองแกวจึงมีหนังสือมาให้บิดาข้าพเจ้าไปอยู่ดูแลรักษาเมืองแถง ถ้าไม่ไปจะเอาโทษ บิดาข้าพเจ้าจึงมีหนังสือไปถึงกายโตงให้เกณฑ์ คนปลูกที่พักคอยรับแลให้จัดทางเสียให้เรียบร้อย แลให้กายโตง ไปรับด้วย กายโตงก็ไม่ไป ครั้นณเดือน ๑๒ ปีมแมเบญจศก ๑๒๔๕ บิดาข้าพเจ้าจึงพา คำล่า คำฮุย คำจี คำโดย ผู้บุตรแลบุตรเขยกับกรมการแลบ่าวไพร่ ๑๐๐ คนเศษ ยกออกจากเมืองไลจะไปตั้งอยู่เมืองแถง จึงไปพัก นอนอยู่ที่ทุ่งนาในแดนเมืองไล พอท้าวนรสิงห์กับไพร่ประมาณ ๒๐ คนซึ่งเจ้านครหลวงพระบางแต่งให้ขึ้นไปสืบข่าวเมืองไล ขึ้นไปพบกับ บิดาข้าพเจ้าที่ทุ่งนานั้น ท้าวนรสิงห์จึงแจ้งความต่อบิดาข้าพเจ้าว่า เจ้านครหลวงพระบางแต่งให้ท้าวนรสิงห์ขึ้นไปสืบว่าเมืองไลเสียแก่ฮ่อจริงฤๅประการใด แลนายฮ่อนั้นชื่อไรบ้าง แลไปตั้งอยู่ที่เมืองใด บิดาข้าพเจ้าก็ให้ท้าวนรสิงห์จดหมายเอาถ้อยคำซึ่งบิดาข้าพเจ้าบอก ข้อความเรื่องเมืองไลเสียแก่พวกฮ่อ แลนายฮ่อมีชื่อนั้น ๆ ไปตั้ง อยู่ที่ตำบลนั้นๆแจ้งความชัดทุกประการ แล้วส่งท้าวนรสิงห์กับบ่าวไพร่ให้ลงมาทูลถวายเจ้านครหลวงพระบาง แล้วบิดาข้าพเจ้าก็ยกไป เมืองแถง กายโตงก็มิได้ปลูกที่พักรับบิดาข้าพเจ้า แลมิได้ให้
