หน้า:ประมวลกฎหมาย รัชกาลที่ ๑ (๑) - ๒๔๘๑.pdf/344

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๓๓๐
ภญาน

พระมหาบวรเสวตรฉัตรจงเสดจ์มาประชุมให้พร้อมกันในสถาน
ที่นี้ ฟังซึ่งคำคนผู้จะเปนสักขิพญาณแก่กัน ถ้าเหน ให้ว่าเหน
ได้ยิน ให้ว่าได้ยิน รู้ ให้ว่ารู้ ถ้าหมีได้เหน ว่าได้เหน หมีใด้[วซ 1] ยิน ว่า
ได้ยิน หมี[1] รู้ ว่ารู้ แผ่นพระธรณีอันหนาได้สองแสนสี่หมื่น
โยชนอย่าได้ทรงซึ่งคนอันหาความสัจหมีได้ไว้เลย ให้เปนพิกล
บ้าไบ้วิบัดิต่าง ๆ ถ้าจะไปบกเข้าป่า ให้เสือกิน แลต้องอะสุนีบาต
สายฟ้าฟาด แลบังเกิดอุบัดิโลหิตตกจากปากจะหมูกถึงซึ่ง
ชีวิตรพินาศ อย่าให้ทันสั่งบุตรภรรยา แลคำสาบาลทังนี้จงให้
ได้แก่คนอันหาความสัจมิได้
 ประการหนึ่ง ให้ท่านตัดศีศะคนซึ่งเปนพญาณหาความสัจ
หมีได้ให้มากกว่าก้อนส้าวคนทังหลายในมนุษโลกยนี้ อนึ่ง
ให้ท่านตัด 
  • มือ
  • เท้า
เสียให้มากกว่าเส้นหญ้า อนึ่ง ให้ท่านเชีอดเนื้อ
คนอันหาความสัจมิได้ให้มากกว่าแผ่นดินอันหนาได้สองแสน
สี่หมื่นโยชน อนึ่ง ให้ท่านควักตาคนอันหาความสัจหมีได้ให้
มากกว่าดาวในพื้นอากาศ แลคนอันหาความสัจหมีได้นั้น ครั้น
จุติจากมนุษแล้ว ให้ไปบังเกิดเปนเปรดในเชิงเขาคิชกูฎมี
ตัวอันสูงได้สามคาพยุต มีปากเท่ารูเขม เอาเลบตนแกะซึ่งโลหิต
ในกายกินเปนภักษาหาร สิ้นพุทธันดรกัลปหนึ่ง ครั้นจุติ
จากเปรดแล้ว ให้ไปตกในมหานรกทนทุกขเวทนาแสนสาหัศ
สิ้นพุทธันดรกัลปหนึ่ง ซึ่งหมีรู้ว่ารู้นั้น นายนิริยบาลเอากาย

  1. ก: ถ้าหมี
  1. มีใบบอกแก้คำผิดให้แก้เป็น "ได้"
ม.ธ.ก.