หน้า:ประมวลกฎหมาย รัชกาลที่ ๑ (๓) - ๒๔๘๑.pdf/117

๑๐๖

กฎ ๓๖ ข้อ

---

จะให้ทาษชะเลยเสียค่าตัวเหมือนลูก

ทาษ ครอก

$\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}\,}$ นั้นหาควรไม่ จึ่ง

ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ สั่งว่า

 แต่นี้สืบไปเมื่อหน้า ผู้ได้ทาษชะเลยมาขายทาษไปให้

มีค่าตัวแล้วมันมิสมักอยู่ ก็ให้ส่งเงินตามค่าตัว ถ้ายังหา

ค่าตัวมิได้ จะส่งเงีนแก่ผู้ได้มานั้นให้ทวีขึ้น ชายสกันค่า	๑๖

หญิงสกันค่า	๑๔		ที่[1] อายุศมเดกแลแก่นั้น ให้ลดตามหลั่น

เทียบกระเสียนอายุศมพระไอยการเดิม เหตุว่าผู้ได้มานั้น

ได้ด้วยยาก ถ้าหญิงทาษชะเลยนั้นเกิดลูก

ชาย หญิง

$\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}\,}$ ณกรุงแล้ว

ถ้ามันจะส่งเงินไป อย่าให้คิดเอาค่าตัวลูกมันเปนทวีคูนเลย ให้

คิดเอาค่าตัวลูกมันตามกระเสียนอายุศมบทพระไอยการเดิม

 อนึ่ง ผู้ได้ชะเลยมานั้น ยกชะเลยให้ไปแก่ผู้อื่น แล

แลกเปลี่ยนกันไปกับทาษมิได้เปนชะเลยก็ดี แลผู้ใด้ชะเลย

มานั้นตาย ยังแต่บุตรภรรยาญาติพี่น้องได้ทาษชะเลยเปน

มรฎกไว้ก็ดี ถ้ามันมิสมักอยู่ ให้คิดเอาค่าตัวตามกระเสียน

อายุศมโดยบทพระไอยะการเดิม

---

1. ต้นฉะบับ: คำว่า ที่ ลบเสีย เพิ่มตาม ก

ม.ธ.ก.