หน้า:ประมวลกฎหมาย รัชกาลที่ ๑ (๓) - ๒๔๘๑.pdf/77

๖๖

กฎ ๓๖ ข้อ

---

17

 ๑๗ อนึ่ง มีกฎให้ไว้แก่กระลาการทังปวง ถ้าราษฎรจะ

ร้องฟ้องหาความแก่กันด้วยเนื้อความสิ่งใด ๆ ถ้าแลลูกความ

เหนเนื้อความฃองตัวนั้นพิรุทจะแพ้แลยอมแก่กันก็ดี กระ

ลาการพิจารณาถึงชี้สำนวรขาดก็ดี ถึงใบสัจปรับมาแล้วก็ดี

ถ้าจะหาอาชาแก่กระลาการ ให้กระลาการเก่าเรียกเอา

สินไหมพิไนยก่อน จึ่งให้ส่ง ถ้าผู้ไปเบิกมิฟัง จเอาไปให้ได้

ให้จับเอาตัวผู้ไปเบิกนั้นไปว่าแก่ลูกขุนณะสานหลวงให้บัง

คับบันชา

 กฎให้ไว้ณวัน ๓ ๒+ ๑ ค่ำ จุลศักราช ๑๐๗๑ ปีฉลู เอกศก

18

 ๑๗ อนึ่ง หลวงจ่าแสนญากอนรับพระบันทูลใส่เกล้าฯ

สั่งว่า ถ้ามีผู้ร้องฟ้องณโรงสานกรมใด ๆ ให้มีโฉนฎฎีกาหมาย

ให้มุนนายแลนายบ้านายอำเพอส่ง ๆ ได้แต่คน

๑ ๒

$\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}\,}$ คน ยังมิ

ได้นายประกันยังมิได้ถาม ถ้าแลผู้ต้องอัถคดีนั้นไปทำฎีกา

ทูลเกล้าฯ ถวาย แลร้องฟ้องณะโรงสานกรมใด ๆ จะแก้เนื้อ

ความซึ่งเขาฟ้องไว้ยังมิได้แก้กันนั้น อย่าให้รับเอาหนังสือฟ้อง

ไว้พิจารณา ถ้าถวายฎีกาไซ้ ให้สับสามเสี่ยง แล้วให้คืนใบ

ฎีกาแลตัวให้แก่นาย ถ้าร้องฟ้องกรมใด ๆ ให้เอาว่าลูกขุน

ณสานหลวง ให้ปรับไหมเอาตัวเปนโทษตามพระอายการ

 รับสั่งให้ไว้ณวัน ๓ ๒+ ๑ ค่ำ จุลศักราช ๑๐๗๑ ปีฉลู เอกศก

ม.ธ.ก.