ขีดจะเขียนออกมา ส่วนคุณพระเจนฯ เล่า ความสุขก็มีเมื่อเป็นนายวงดนตรี แกว่งคธาให้จังหวะจะโคนในกลุ่มนักดนตรีที่สามารถจะบรรเลงให้ถูกกับความประสงค์ของวาทยากร แต่เมื่อได้รับคำสั่งให้มาทำหน้าที่ปกครองดูแล ตลอดจนเป็นผู้เก็บสะสมสัมภาระอะไรแล้ว ท่านก็คงรู้สึกอึดอัดคับอกคับใจ ขออะไรก็ไม่ได้ ทำอะไรก็มีระเบียบมาขัดขวางยึดรั้งคอยเหนี่ยวคอยหน่วงให้ชักช้า เสนอเงินเดือนให้ลูกน้องก็ไม่ได้ผลอะไรต่าง ๆ จำพวกนี้ จึงทำให้ชีวิตของคุณพระเจนฯ มีทั้งสุขมีทั้งทุกข์ บางครั้งก็ปลื้มแสนปลื้มในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างในการบรรเลงเป็นไปตามความปรารถนา แต่บางครั้งก็คงรู้สึกทุเรศสิ้นดีในเมื่อจะหาเงินมาซ่อมเครื่องดนตรีที่ชำรุดก็ไม่ได้ ครั้งหนึ่งหลังจากที่คุณพระได้นำวงดนตรีไปแสดงที่ราชกรีฑาสโมสรและได้รับความชมเชยจากผู้ฟังซึ่งโดยมากเป็นชาวต่างประเทศว่า นักดนตรีไทยก็มีความสามารถมากในการบรรเลงเพลงฝรั่งซึ่งมีความแตกต่างกับดนตรีไทยเป็นอย่างมาก ผู้ที่ได้รับความชมเชยก็คือตัวคุณพระเองที่สามารถเป็นพิเศษที่รวบรวมศิลปินเหล่านี้ให้ยังคงอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนมากพอที่จะเล่นซิมโฟนีคอนเสิร์ตได้ แต่พอชาวต่างประเทศเหล่านั้นถามคุณพระต่อไปว่า ศิลปินเหล่านี้มีรายได้หรือผลประโยชน์ประการใดบ้าง คุณพระท่านได้ตอบไปด้วยความเศร้าใจว่า นักดนตรีของท่านนั้นส่วนมากมีเงินเดือนตั้งแต่ ๒๕ บาทขึ้นไปจนถึง ๘๐ บาท พอพูดเท่านั้น ฝรั่งคนที่ถามถึงกับตบอกผาง ๆ ร้องว่า “อะไร้ท่าน เดือนละ ๒๐–๓๐ บาทจะอยู่ได้อย่างไรกัน แม้แต่ฉันเองเลี้ยงสุนัขอัลเซเชี่ยนที่บ้านยังต้องเสียเงินมากกว่านี้เป็นหลายเท่า” เมื่อเขาพูดอย่างนี้ คุณพระเจนฯ ท่านก็ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากบอกฝรั่งคนนั้นว่า การที่เขาเหล่านี้ยังอุตส่าห์อดทนอยู่กับท่าน ไม่ละทิ้ง ก็จำเพาะเป็นคนรักศิลปจริง ๆ เท่านั้น มิฉะนั้น ก็คงหา
