แล้วก็ไป แล้วนางหวนกลับมาส้อนตัวอยู่ณที่แห่งหนึ่ง เพื่ออยากจะรู้ซึ่งเหตุนั้น
คราวนั้น พระสุวรรณสังข์เห็นมารดาไปแล้ว จึ่งออกจากที่อยู่ของตนไปปัดกวาดเรือนและที่นอนของมารดา พระนางจันทาเทวีเห็นโอรสออกจากรูปสังข์แล้วกวาดที่เรือนอยู่ ทรงรูปโฉมงามยวดยิ่ง หาคนอื่นเสมอมิได้ เกิดความดีใจ วิ่งมาโดยเร็ว ตรงเข้ากอดจุมพิตโอรส แล้วตรัสว่า พ่อสุวรรณสังขกุมาร พ่อเป็นโอรสของพระราชา พระราชบิดาของพ่อมีมเหษีสองนาง พระเทวีราชมารดาเลี้ยงนั้นอิจฉามารดา ทูลยุยงให้พระราชาขับไล่มารดาเสียจากราชนิเวศน์ พระนางจันทาเล่าเรื่องราวให้โอรสฟังแล้วดำริว่า ถ้าหากว่าโอรสของเราจักเป็นหอยสังข์อยู่อย่างนี้ คนเราจักพูดกันไปต่าง ๆ นา ๆ คิดแล้วจึ่งเอาหอยสังข์นั้นทุบเสียให้แตก เก็บเอาเปลือกเผาไฟเสีย
พระสุวรรณสังขกุมารเห็นมารดาทำอย่างนั้น จึ่งพูดว่า ข้าแต่พระมารดา เหตุไรพระมารดาจึ่งทุบสังข์ซึ่งมีของทิพอยู่ภายในเสียเล่า ถ้าหากว่าภัยจักมีแก่ข้าพเจ้าไซร้ ใครจักเป็นที่พึ่งแก่ข้าพเจ้าได้ พระนางจันทาจึ่งชี้แจงเรื่องราวให้โอรสฟังว่า พ่อบุตรสุดที่รักของมารดา ตัวพ่อพร้อมด้วยรูปลักษณะมีบุญมากนัก ใคร ๆ จักไม่อาจผจญพ่อได้ เพราะเหตุไรเล่า เพราะเหตุว่า เมื่อแรกพ่อมาปฏิสนธิ มารดาได้ฝันเห็นเป็นเครื่องมั่นใจ นางจึ่งเล่าความฝันตั้งต้นจนถึงเนมิตกาจารย์ทำนายทายไว้แล้ว พระนางเธอจึ่งตรัสปลอบใจโอรสว่า พ่อมีรูปงามสูงสุดเป็นยอดเยี่ยม
