ยักษินีเทวีนั้น ครั้นได้ฟังแล้วจึงคิดว่า เมื่อก่อน ๆ ราชสามีของเรายังครองราชสมบัติอยู่ ไม่เคยมีอัศจรรย์เลย เมื่อราชสามีทิวงคตไปแล้ว มีอัศจรรย์ขึ้นได้ ควรเราจักไปที่ท่าน้ำตรวจเหตุการณ์นั้นดู คิดแล้วก็ไปยังท่าน้ำ เห็นพระโพธิสัตวนั่งอยู่ณกุฏาคาร สมบูรณด้วยสิริวิลาศเลิด หาผู้อื่นจะเสมอมิได้ นางยักษินีมีความรักใคร่เหมือนลูกอันเกิดในอุทร จึ่งโดดลงไปในคงคา รับเอาพระโพธิสัตวนำมาเลี้ยงไว้ในราชนิเวศน์สิ้นกาลช้านาน
วันหนึ่ง ยักขเทวีเคล้าคลึงบุตรเลี้ยงให้นั่งเหนือตักแล้วปลอบว่า พ่อลูกรักของมารดา มารดาเลี้ยงพ่อไว้ ให้ประดับเครื่องประดับเหล่านี้ และจะให้สตรีพันนางอภิบาลพ่อไว้ในราชนิเวศน์เป็นนิตย์ มิได้คิดจะให้พ่อไปที่อื่น พูดดังนี้แล้วจึ่งเก็บสมบัติทั้งปวงที่มีอยู่ณปราสาทส้อนไว้เสียให้ดี จึ่งส่งสุวรรณวลัยกับแหวนก้อยให้พระโพธิสัตวประดับแล้วกล่าวว่า พ่อลูกรักของมารดา พ่อจงเจริญสิริสวัสดิอยู่ในเมืองยักษจนถึงอายุได้ร้อยยี่สิบปีเถิด มารดาไม่เห็นคนอื่นนอกจากพ่อผู้เดียวแล้วที่จะรับกเลวรของมารดาไว้ได้ แต่นั้นมา ยักขเทวีให้โอวาทแก่พระโพธิสัตวว่า พ่อลูกรักของมารดา พ่ออย่าไปภายนอกปราสาทและมรรคาสวนทิศอุดร พ่ออย่าไปจรไปเล่นณปราสาทชั้นบนเลยเป็นอันขาด แล้วเรียกสตรีทั้งหลายมาสั่งว่า เราจักไปป่า พวกเจ้าอยู่ข้างหลัง จงระวังลูกเราให้ดี สั่งแล้วก็ลงจากปราสาทไปสู่ป่า จับสัตวต่าง ๆ กินเป็นอาหาร
พระสุวรรณสังขกุมาร เมื่อยักขเทวีผู้มารดาเลี้ยงไปแล้ว จึ่งดำริว่า มารดาเราห้ามไม่ให้เราไปณปราสาทชั้นบนด้วยเหตุอย่างไร กับสั่งไว้
