แก่เขาเถิด ปรึกษากันแล้วก็ตัดใบหูออกคนละหน่อยส่งให้พระโพธิสัตว ๆ ก็ปล่อยฝูงเนื้อให้กุมารทั้งหก ๆ ได้เนื้อแล้วนำมาถวายพระราชา
พระเจ้ากรุงพาราณสีทอดพระเนตรกุมารทั้งหกนำเนื้อมาถวายแล้วตรัสถามว่า พวกท่านทั้งหกได้เนื้อที่ไหนมา ฯ ข้าแต่สมมติเทวดา พวกข้าพระพุทธเจ้าเที่ยวเสาะหาเนื้อไปในป่าทางทิศอุดร พบพระอินทรนั่งอยู่ณแผ่นสิลา พร้อมกันขอต่อพระอินทร ๆ ท่านประทานเนื้อให้คนละตัว พวกข้าพระพุทธเจ้าจึ่งได้เนื้อมาถวายพระองค์ พระราชาทรงทราบแล้วก็โสมนัส ตรัสชมเชยกุมารทั้งหกโดยอเนกปริยาย
ฝ่ายพระโพธิสัตวนึกแต่ในใจว่า บัดนี้ หกกษัตริย์จักไปถึงพระนครเข้าเฝ้าพระราชา เราก็จักไปเฝ้าพระเจ้ากรุงพาราณสีบ้าง นึกแล้วจึ่งใส่รองพระบาททอง สวมเกราะรูปเงาะ เหน็บสอดพระขรรค์ แล้วร่ายมนต์เรียกฝูงเนื้อให้มาสู่สำนักของตน ฝูงเนื้อก็พากันไปสู่สำนักพระโพธิสัตว ๆ จึ่งเลือกคัดจับเนื้อตัวหนึ่งผูกมั่นคงแล้วจูงมายังพระนคร ผูกไว้ในที่ใกล้ปราสาท แล้วเข้าเฝ้าพระราชา กราบทูลว่า ข้าแต่พระมหาราช ข้าพระบาทได้เนื้อตัวหนึ่งมาถวาย ผูกไว้ใกล้ปราสาท พระองค์จงโปรดให้ราชบุรุษไปผูกเสียให้มั่นคง พระโพธิสัตวก็ถวายบังคมลากลับไปยังที่อยู่ของตน
พระเจ้ากรุงพาราณสีสดับคำพระโพธิสัตวทูลดังนั้น นึกอัศจรรย์พระทัย รับสั่งให้อำมาตย์ไปตรวจดูเนื้อที่พระโพธิสัตวนำมาถวายนั้น อำมาตย์ทั้งหลายพากันไปตรวจดูตามกระแสรับสั่ง เนื้อตัวนั้นเห็นราชบุรุษมากมาย ก็ตื่นตกใจกลัว เพราะไม่เคยเห็นพวกมนุษ จึ่งโดดทะลึ่งด้วยกำลังแรง เชือกที่ผูกไว้ก็ขาด เลยวิ่งหนีเข้าป่าใหญ่ไปได้ {{มปก}
