วินาศไม่ต้องสงสัย พระราชาหาตั้งอยู่ในราชธรรมไม่ ช่างเอาพระปิโยรสของพระองค์ลอยแพเสียได้ พวกเราไม่ควรอยู่ด้วยเลย พวกเราพากันหนีไปเสียจากเมืองนี้เถิด ปรึกษาเห็นพร้อมกันแล้วก็พาบุตรภรรยาไปเมืองพาราณสีอาศัยพึ่งโพธิสมภารของพระโพธิสัตวอยู่เป็นสุขทุกทิวาราตรี
ยังมีอำมาตย์ข้าละอองพระบาทของพระเจ้าพรหมทัตต์ผู้หนึ่งเที่ยวตรวจตราพระนคร เห็นประชาชนราษฎรร่วงโรยน้อยไป จึ่งนึกว่า พระนครพรหมบุรีนี้ปราศจากสิริสุขสมบัติด้วยเหตุไร ด้วยเหตุว่าพระราชาหลงเชื่อถ้อยคำปาลกเสนาบดีและนางจัมปากเทวี มเหษีฝ่ายซ้าย ทูลยุยงปรักปรำว่า พระสังขราชกุมารเป็นกาลกิณณี จึ่งเอาพระโอรสกับมารดาใส่แพลอยน้ำเสีย แต่นั้นมา พระนครพรหมบุรีจึ่งเสื่อมโทรมไป มีมนุษย์อยู่น้อยนัก ไม่เหมือนแต่ก่อน พระนครน่าจักวินาศเสียเป็นแน่ เราจะทูลเรื่องนี้กะพระราชา ให้ไปไปรับพระราชกุมารกลับมาให้เสวยราชสมบัติที่เมืองนี้ ๆ ก็จะเจริญรุ่งเรืองเหมือนดังแต่ก่อน คิดแล้วก็เข้าเฝ้าพระราชา กราบทูลว่า ข้าแต่พระมหาราช ข้าพระบาทไปตรวจการทั่วไป ได้เห็นพระนครเกือบจะพินาศเสียแล้ว เพราะเหตุไร เพราะเหตุพระองค์ให้เอาพระโอรสใส่แพลอยน้ำเสีย พระโอรสนั้นก็หาถึงสิ้นพระชมน์ไม่ บัดนี้ ได้เสวยราชสมบัติณเมืองพาราณสี หามีพระราชาองค์อนจะเสมอมิได้ คนชาวเมืองนี้ชักชวนกันไปเมืองพาราณสีเสียมากนักหนา บัดนี้ เมืองพาราณสีคับคั่งไปด้วยหญิงชายมากมายนัก ขอเชิญพระองค์เสด็จไปเมืองพาราณสีรับเอาพระโอรสกลับมาให้เสวยราชสมบัติเมืองนี้เถิด
