ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็ไม่รู้จักที่จะให้กำลังไป เผานายบ่าวเป็นข้าศึกแก่กัน ครั้นข้าพเจ้าจะให้กำลังไป กลัวเมืองเวียงจันทบุรีจะว่า ข้าพเจ้าเอาใจช่วยพวกท้าวพระวอ ฯพณฯ จึงมีบัญชาว่า เจ้านครจำป⟨า⟩ศักดิ์มีความผิดเป็นอันมาก จะคุมเอาตัวลงไปกรุง⟨เ⟩ทพฯ ขณะนั้น ฯพณฯ จึงภาคโทษเจ้านครจำปาศักดิ์ไว้ครั้งหนึ่ง ฯพณฯ จึงมีบัญชาถามท้าวทิดพรมว่า ครั้งนี้ พระเจ้าอยู่หัวโปรดให้เรามารบข้าศึกเมืองเวียงจันทบุรีที่มาตั้งอยู่บ้านดู่ บ้านแก ครั้นเราขึ้นมาถึงแล้ว หาได้รบข้าศึกตามท่านโปรดมาไม่ ให้ท่านทั้งปวงพาเราไปดูเมืองเวียงจันทนบุรีเทอญ ขณะนั้น ท้าวฝ่ายหน้า ท้าวคำผง และท้าวทิดพรม ก็เลยพา ฯพณฯ ขึ้นไปถึงพันพร้าวที่ริมแม่น้ำโขงใกล้เคียงกับเมืองเวียงจันทนบุรี ขณะนั้น เจ้าอัน ผู้เป็นเจ้าเมืองเวียงจันทบุรี หลบตัวหนีขึ้นพึ่งเจ้านครหลวงพระบาง ครั้น ฯพณฯ มีราชสาส์นไปถึงเจ้าเมืองเวียงจันทนบุรี ยังแต่เจ้าอุปราช ดวงหน้า ดวงหลัง นำเอาราชสาส์นออกมาหา ฯพณฯ อยู่ที่พันพร้าว ฯพณฯ จึงถามเจ้าอุปราช ดวงหน้า ดวงหลัง ว่า เจ้าเมืองเวียงจันทนบุรีหนีไปแห่งใด เจ้าอุปราชบอกว่า เจ้าเมืองจันทนบุรีหนีตัวขึ้นไปเมืองนครหลวงพระบาง ขณะนั้น ฯพณฯ ให้เจ้าอุปราชพาขึ้นไปตามหาตัวเจ้าเมืองเวียงจันทนุบรีที่เมืองนครหลวงพระบาง ฯพณฯ จึงใช้เจ้าอุปราชเข้าไปเชิญเอาเจ้านครหลวงพระบางออกมาหา ฯพณฯ แล้ว ฯพณฯ จึง
