มีความทุกข์เศร้าโศกมาก ต่างคนก็ร้องไห้ร่ำไรอยู่ในนานาประเทศ และอาวาสเสนาสนะวิหารของภิกษุทั้งหลายหมู่ปัจจามิตรก็เผาเสีย บ้านและเรือนของคฤหัสถ์ทั้งหลายเหล่าปัจจามิตรก็เผาเสียสิ้น ทั้งภิกษุทั้งคฤหัสถ์มีความอดหยากอนาถา มากไปด้วยความทุกข์โศก พากันหนีไปสู่ทิศานุทิศ
๗ พระพุทธวจนะ คือ พระไตรปิฎก ที่มีอยู่ในชนบทต่าง ๆ น้อยบ้างมากบ้าง พวกปัจจามิตรก็เผาเสียสิ้น ที่ยังเหลืออยู่บ้างก็ไม่มีใครจะรักษาเรี่ยรายกระจัดกระจายไป ถึงซึ่งความพินาศด้วยเหตุต่าง ๆ ครั้นกาลล่วงไป ๆ พระพุทธวจนะ คือ พระไตรปิฎก ก็เสื่อมหายน้อยลงไม่ครบพระธรรมขันธ์แปดหมื่นสี่พัน นรชนทั้งหลายในพระนครนั้น ๆ เปนคนมีปัญญาน้อย ประกอบไปด้วยความโลภ มากไปด้วยโทสะโมหะครอบงำสันดาน เปนคนไม่มีศรัทธาในพระพุทธสาสนา ทั้งเปนคนไม่มีความเลื่อมใสในคุณวิเศษอันประเสริฐของพระพุทธสาสนา พากันเพิกเฉยเสียไม่รักษาพระพุทธวจนะ และไม่สมเคราะห์เคารพภิกษุที่เปนพหูสูตร ต่างคนต่างถือทิฏฐิ ไม่สามารถจะทำธรรมสังคายนาได้ เหตุดังนั้น พระธรรมจึ่งได้เสื่อมสูญมาสิ้นกาลนาน
๘ ครั้นเมื่อพระพุทธศักราชล่วงได้ ๑๘๙๒ ปีขาล พระราชาองค์หนึ่งทรงพระนามว่า พระเจ้ารามาธิบดีสุวรรณโทละ คือ พระเจ้าอู่ทอง เมื่อพระชนมายุได้ ๓๗ ปี ได้เถลิงถวัลยราช
