พิมพ์นั้น พระยามนตรีสุริยวงษ์กับท่านเลื่อมเปนผู้ชอบอัชฌาไศรยกับข้าพเจ้ามาช้านาน ได้คุ้นเคยไปมาหาสู่กันไม่ขาดจนสิ้นอายุทั้ง ๒ คนนั้น ข้าพเจ้าทราบอยู่ว่า ท่านเลื่อมเปนผู้มีนิไสยชอบความรู้ทางพงษาวดาร ข้าพเจ้าจึงแนะนำให้พิมพ์หนังสือพงษาวดารกรุงศรีอยุทธยาภาษามคธซึ่งได้มาใหม่นี้เปนของแจกในงานศพท่านเลื่อม
ที่กล่าวว่า ข้าพเจ้าทราบอยู่ว่า ท่านเลื่อมชอบความรู้ทางพงษาวดารนั้น ด้วยท่านเลื่อมเคยวานข้าพเจ้าหาหนังสือพงษาวดารให้อ่าน แลเวลามาพบปะกัน ก็พอใจที่จะสนทนาในเรื่องพงษาวดาร คือ พงษาวดารทางเมืองถลางแลเมืองภูเก็จอันเปนชาติภูมิของท่านเลื่อมโดยเฉภาะเนือง ๆ แม้ที่สุดเมื่อก่อนท่านเลื่อมจะถึงแก่กรรมไม่กี่เดือน เมื่อเจ็บแล้ว แต่ยังไม่ถึงล้มหมอนนอนเสื่อ มาหาข้าพเจ้าเปนครั้งที่สุด ยังได้มาขอให้จดโคลงประวัติพระยาวิชิตสงคราม (ทัด) ผู้บิดา ซึ่งข้าพเจ้าเคยแต่งให้กว่า ๒๐ ปีมาแล้ว จนข้าพเจ้าเองก็ลืม แต่ท่านเลื่อมยังจำได้เกือบหมด ข้าพเจ้าต้องขอทุเลานึก เลยยังไม่ได้จดให้ จนท่านเลื่อมถึงแก่กรรม เมื่อเขียนคำนำนี้ ข้าพเจ้ารู้สึกว่า ยังเปนหนี้ที่จะต้องใช้ท่านเลื่อมอยู่ด้วยเรื่องโคลงประวัติของบิดา จึงถือโอกาศขอเล่าเรื่องแลจดโคลงนั้นอุทิศให้แก่ท่านเลื่อมไว้ในคำนำนี้ด้วย
