อาภรณ์ผ้านุ่งห่มและที่อยู่ มีรูปกายอันซูบผอม ผิวพรรณวิปริต อาศรัยเลี้ยงชีพด้วยผลไม้ และใบไม้ และเครือลดาวัล เง่าบัว รากมัน รากไม้ ใบไม้ เปลือกไม้ ดอกไม้ เปนต้น เปนคนกำพร้าอนาถา เที่ยวไปในราวป่า เที่ยวไปในราวประเทศ เลี้ยงชีวิตได้ด้วยลำบากยิ่งนัก ก็แหละมนุษยนิการเหล่านั้นคุมกันอยู่เปนพวก ๆ อยู่เรี่ยรายกันไปในที่ต่าง ๆ ต่างพวกต่างก็ประหารแย่งชิงปล้นซึ่งกันและกัน แย่งชิงซึ่งเข้าเปลือก เข้าสาร เกลือ เปนต้น คนเหล่านั้นบางคนก็ไม่มีอาหาร บางคนก็มีอาหารน้อย จนร่างกายไผ่ผอมทุพลภาพ มีมังสะและโลหิตน้อย ประกอบด้วยความทุกข์อันสาหัส ถึงแก่ความตายบ้าง ไม่ตายบ้าง
๖๕ และคนที่ไม่ตายนั้นประกอบด้วยวิโยคทุกข์ ๒ อย่าง คือ พลัดพรากจากญาติ ๑ พลักพรากจากทรัพย์สมบัติ ๑ ต่างคนต่างปราศจากเมตตาจิตรต่อกัน เพราะภัย คือ ความหิว ความหยาก เบียดเบียนอยู่เปนนิตย์ ทั้งไม่มีความเอื้อเฟื้อต่อพระพุทธรูป พระธรรม พระภิกขุสงฆ์ สำเร็จกิจเลี้ยงชีพตนด้วยความฝืดเคือง
๖๖ ฝ่ายพระภิกขุสงฆ์ทั้งหลายไม่ได้รับอาหารบิณฑบาตที่ทายกถวาย มีความลำบากนัก เอิบอาบไปด้วยความทุกข์ เพราะมีความแสบท้องเป็นเหตุ สานุศิษย์ขวนขวายหาอาหารบิณฑบาตมาถวาย ได้พอฉันบ้าง ไม่พอบ้าง มีความเบื่อหน่าย
