ของเป็นอันมาก ครั้นได้ฤกษ์ดีจึงใช้สำเภาออกไปจากเมืองอินทปัตนคร หวังว่าจะไปบริเฉทประ ภังยิหน และไปช้านานได้เจ็ดเดือนก็หลงเข้าอับอยู่ เพราะว่าหาลมมิได้ มิรู้ที่จะไปมาได้ช้านาน ๑๕ วัน อนึ่งเป็นอกุศลแก่ชาวพ่อค้าทั้งหลาย และลมอันบังเกิดขึ้นมา มิใช่ลมจะโคสลาตันหามิได้ และเป็นพยุพัดสายสมอขาด และพยุพาเอาสำเภาไปจากทเลและ่นตัดออกจากปากอ่าว แล้วก็ไปถึงมหาสมุทอันใหญ่ ครั้นสำเภาลำใดไปถึงที่นั้น บห่อนจะกลับคืนมาได้ และแต่ไปช้านานได้เจ็ดเดือน จึงเห็นเมืองกุเวรนครเป็นเมืองพระกาลเจ้า ปราสาทและกำแพงก็แล้วไปด้วยเงินทองคนทั้งหลายและเห็นก็ยินดีนักหนาว่าทีนี้เรา มาพบเมืองแล้ว เรามิกลัวตายเลย จึงจอดสำเภาเข้าแล้ว ต่างคนต่างขึ้นไปซื้อขายกินกลางตลาดนั้น ก็ลงมาสำเภาแห่งตน และข้าขุนสิงหฬนครได้เห็นแม่นางคนหนึ่ง เหมือนเจ้าผู้หญิงตน และมันก็มาบอกแก่ขุนสิงหฬสาครนั้นว่าได้เห็นแม่นางคนหนึ่งเหมือนนายผู้หญิง ขุนสิงหฬสาครได้ยินก็ยินดีจึงขึ้นไปและดูก็เห็นเมียตน ไม่รู้ว่าตายหามิได้ ครั้นเห็นแม่นาง ๆ เห็นผัวตนก็ยินดี แล้วก็ร้องไห้ร่ำไรไปมาต่อกันแล้ว แม่นางจึงบอกแก่ผัวตนว่า ท่านหลงมาเข้าเมืองพระกาลเจ้าแล้ว ยังอิกเจ็ดวันน่าที่พ่อค้าทั้งหลายและตัวท่านก็จะตายด้วยกันสิ้น ข้าจะบอกให้รู้เอาตัวรอดเถิด และข้าจะเล่าเนื้อความให้ท่านฟัง และท่านค้าของหลวง และท่านมาจากข้านั้น ท้องข้ายังอ่อนอยู่ ท่านมาช้านาน ท้องข้าแก่ขึ้นได้แปดเดือนจะคลอดลูก และพระกาลเจ้าให้อำมาตย์ไปผูกรันฟัด และผูกฅอข้ามาจากที่นั้นข้าก็ตาย ก็ได้มาเกิดเป็นผีกินอยู่เมืองนี้ และข้าจะบอกให้ท่านรู้ และเงินข้าใส่หีบไว้ ๒๐ ชั่ง และทองชั่ง ๑ และข้า
