หน้า:พงศาวดารเหนือ - ๒๔๗๔.pdf/85

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ยังไม่ได้พิสูจน์อักษร
๗๓

ผู้ชาย ๙ คน ข้าผู้หญิง ๑๐ คน ทั้งของท่านของข้ารวมด้วยกัน และทรัพย์ทั้งนั้นเมื่อจะขาดใจข้าให้น้องสาวท่านเอาไว้ ถ้าและท่านไปถึงบ้านท่านถามน้องสาวท่านเอาเถิด และท่านทำบุญหลั่งน้ำมาถึงข้าด้วยเถิด และข้าจะบอกท่านให้ทำเข้าตากเข้าตูใส่ถุงใส่ไถ้ให้จงมาก แล้วพันเข้ากับตัว และขึ้นไปปลายเสากระโรงคอยและดู ถ้าและปลายเสากระโดงฟัดไปถึงต้นหมากเดื่อ อันโอนมาริมมหาสมุททเล และท่านจับกิ่งหมากเดื่อจงมั่นแล้ว จึงไต่ตามกิ่งหมากเดื่อเข้าไปต้นเถิด ท่านจึงจะรอดตัว และท่านเร่งไปเถิด พระกาลท่านร้ายนัก ครั้นเห็นท่านผู้ใดผู้นั้นก็จะตายทันใจ ถ้าผู้ใดทำสักการบูชาพระกาลเจ้าดีใจนักหนา ท่านเอยพระกาลพระกุลีเจ้าย่อมร้ายนักฟัดตีเอาให้ได้ ถ้าผู้ใดทำรูปพระกาลพระกุลี ให้ไหว้นบนอบทำสักการบูชาจึงจะพ้นความตาย และคนทั้งหลายมิทันเถ้าทันแก่ฟัดเอาไว้เป็นข้า ข้าท้าวบ่าวพระยาก็ดี เข็ญใจก็ดี เป็นสัตวเดียรฉานก็ดี ย่อมสูบเอาหัวใจและเลือดทั้งหลายกินเป็นอาหาร และทั้งตัวก็เอามาไว้เป็นบ่าวเป็นข้าตามวิบากแล้ว เว้นไว้แต่บุญผู้นั้นมาก จึงจะเอามิได้ด้วยบุญผู้นั้นและ ข้าสั่งท่านเท่านี้ท่านจงไปเถิด และขุนสิงหฬสาครก็ลงมาสู่สำเภาแห่งตน มิให้ผู้ใดรู้สักคน และจึงทำเข้าตูเข้าตากใส่ไถ้เป็นอันมากแล้วก็พันเข้ากับตัวแล้ว ก็ขึ้นใบต้นหนด้วยตนเอง จึงให้พานิชชักสมอขึ้นแล้ว ก็ให้บ่ายหัวสำเภาไปตามริมมหาสมุทตามคำเมียสั่ง และลมต้องใบก็พาเอาสำเภานั้นไปเป็นอันเร็ว และปลายเสากะโดงระกิ่งหมากเดื่อเข้าแล้ว ตนก็ฉวยจับเอากิ่งหมากเดื่อนั้นได้ก็โหนขึ้นอยู่ที่นั้น และสำเภานั้นและ่นไปได้ ๗ วัน ก็ตกลงท้องมหา สมุทอันใหญ่สู่