จักดำเนินเรื่องต้นพระราชพงษาวดาร, โดยลำดับโบราณมหาราชครองราชสมบัติ์, สืบ ๆ กันมาในสยามประเทศนี้ว่า เดิมพระเจ้าแผ่นดินพระองค์หนึ่งครองราชสมบัติ์, อยู่ณะเมืองเชียงรายโยนกประเทศ, เปนพระนครใหญ่. มีพระเจ้ามหาราชพระองค์หนึ่งครองราชสมบัติ์อยู่ณะเมืองสตอง ยกกองทัพมาตีเมืองเชียงราย, ได้ทำสงครามแก่กัน, พระเจ้าเชียงรายพ่ายแพ้เสียเมืองแก่พระยาสตอง. จึ่งกวาดครอบครัวอพยพ, ชาวเมืองเชียงรายหนีฆ่าศึกมายังแว่นแคว่นสยามประเทศนี้, ข้ามแม่น้ำโพมาถึงเมืองแปป เปนเมืองร้าง. อยู่คนละฟากฝั่งกับเมืองกำแพงเพ็ชร์, ด้วยบุญญานุภาพของพระองค์เปนมหัศจรรย์, บันดานให้ร้อนถึงสมเด็จอำมรินทราธิราชเนรมิตร์พระกายเปนดาบศ, เสด็จลงมาประดิษฐานอยู่ตรงหน้าช้างพระที่นั่ง แล้วตรัสบอกว่า, ให้ตั้งพระนครในที่นี้, เปนที่ไชยมงคลพ้นไภยปัจจามิตร์. แล้วก็อันตรธานหายไปเฉพาะพระเนตร์. พระเจ้าเชียงรายก็ทรงพระโสมนัศตรัสว่า, พระดาบสองค์นี้ชรอยจะเปนสมเด็จอำมรินทราธิราชแสร้งจำแลงพระกายมาบอกให้เปนแท้. จึ่งให้ตั้งชมรมสำนักนิ์ไพร่พลอยู่ในที่นั้น. แล้วให้สร้างพระนครพร้อมด้วยเชิงเทินป้อมต้ายค่ายคูประตูหอรบครบบริบูรณ์. แล้วสร้างพระราชนิเวศน์สถาน, แลบ้านเรือนแสนท้าวพระยาลาวเหล่าอำมาตย์ราษฎรทั้งปวง, อาไศรยอยู่ในเมืองนั้นสำเร็จแล้ว. ให้นามเมืองว่า เมืองไตรยตรึงษ์. เหตุสมเด็จท้าวสหัสไนยน์มาชี้ที่ให้, ก็เสด็จครองราชสมบัติอยู่ในพระนครนั้น, ตราบเท่าทิวงคต. แลพระราชโอรสราชนัดดาได้ครองสมบัติสืบพระวงษต่อกันมาถึง ๔ ชั่วแผ่นดิน. ครั้งนั้น ยังมีชาย
