มีใจความว่า ภักตรได้อยู่ที่วังกรมหมื่นนราธิปประพันธ์พงษ์มาแต่อายุ ๑๒ ปี ได้ฝึกหัดเปนลคร โตขึ้นได้เปนหม่อมกรมหมื่นนราธิปประพันธ์พงษ์ แลได้เล่นลครนฤมิตร อยู่มาจนเดือนพฤศจิกายน ร,ศ ๑๒๘ มีเหตุเกิดขึ้นด้วยเรื่องว่า กรมหมื่นนราธิปประพันธ์พงษ์ตบตี ภักตรมีความโกรธ จึงหนีจากวังกรมหมื่นนราธิปประพันธ์พงษ์เมื่อวันที่ ๑๑ พฤศจิกายน ร,ศ ๑๒๘ กรมหมื่นนราธิปประพันธ์พงษ์เที่ยวติดตามภักตร์ จนมีพวกเจ้าของบ้าน ๑๘ ราย มีอำแดงพุด มารดาของภักตร์ เปนต้น ไปร้องกระทรวงนครบาลว่า กรมหมื่นนราธิปประพันธ์พงษ์คุมข้าไทยเที่ยวค้นบ้านเรือนของคนเหล่านั้น ได้ความเดือดร้อน กระทรวงนครบาลได้บอกคนที่มาร้องทุกข์ให้ไปฟ้องร้องว่ากล่าวยังโรงศาลตามกระบิลเมือง ต่อมา ปรากฏว่า ภักตรได้อาไศรยอยู่ฟากข้างโน้น มีผู้บรรดาศักดิ์ได้รับธุระป้องกันภักตร์ คือ เจ้าพระยาภาสกรวงษ์ แลท่านผู้หญิงเปลี่ยน เปนต้น ครั้นถึงวันที่ ๒๙ พฤศจิกายน ร,ศ ๑๒๘ เวลาบ่าย อำแดงพุดพาภักตร์ไปที่โรงพักพลตระเวน วัดบุบผาราม ร้องขออารักขาเพื่อป้องกันอย่าให้กรมหมื่นนราธิปประพันธ์พงษ์จับกุมไปได้ ภักตร์จะขออยู่ที่โรงพักพลตระ⟨เวน⟩จนกว่าจะฟ้องร้องเสร็จคดีกับกรมหมื่นนราธิปประพันธ์พงษ์ที่โรงศ⟨าล⟩ กองตระเวนจึงมาแจ้งความต่อเจ้าพระยายมราช ๆ ได้สั่งให้กองต⟨ระ⟩เวนให้ความอารักขาแก่ภักตร์จนกว่าจะได้รับคำสั่งต่อไปประการใด ครั้นณวันที่ ๓๐ พฤศจิกายน ร,ศ ๑๒๘ กรมหมื่นนราธิปประพันธ์พงเสด็จไปหาเจ้าพระยายมราชที่กระทรวงนครบาลขออนุญาตที่จะไปพบกับภักตร์ที่โรงพักพลตระเวน เจ้าพระยายมราชได้ทูลว่า
