หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
24
คนแคลนนุ่งผ้าขาด | ขอทาน ก็ดี | |
แม้ว่ามีอาหาร | อยู่แล้ว | |
สิ่งอื่นอนาถปาน | ใดก็ ตามเทอญ | |
จนไม่แท้แต่แคล้ว | สุขเข้าเขตร์เข็ญ | |
เห็นความเช่นนี้เพราะ | ธรรมดา ชนนา | |
รกชีพเปรียใดหา | ห่อนได้ | |
สรรพธรรมที่เกี่ยวกา | ยามนุษย์ เราฤๅ | |
ชูชีพเป็นสุขไร้ | ชีพนั้นทุกข์ทราม | |
ความจนธรรมชาติแท้ | ทางทุกข์ | |
จนที่ความตายรุก | รวดเร้า | |
จึ่งเป็นอย่างจนอุ | กฤษยอด จนแฮ | |
ใดจะฟานขาดเข้า | หยอดท้องจำตาย | |
ความจนหลายชั้นนับ | นิพนธ์ ได้นา | |
จะใคร่กล่าวเหตุผล | พล่ามเพ้อ | |
จนจิตต์เลอะคราวจน | จวบราช การแฮ | |
จำจบโคลงเก้อเก้อ | กุดค้างกลางแปลง |