หน้า:พระราชพงศาวดารกรุงธนบุรีสังเขป.pdf/20

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
พระราชพงศาวดารกรุงธนบุรีสังเขป
เริ่มเหตุการณ์ จ.ศ. ๑๑๒๘–๑๑๔๔

๑. พระราชพงษาวดารกรุงธนบุรีมีความว่า ปีจอ อัฐศก ลุศักราช ๑๑๒๘ ปี ณ เดือนยี่ ขึ้นสี่ค่ำ ขณะนั้น กรุงเทพพระมหานครยังมิได้เสียนั้น พระยากำแพงเพชร์ ผู้มีอภินิหาร ทราบด้วยญาณว่า กรุงศรีอยุทธยาจะเปนอันตราย แต่เหตุที่อธิบดีเมืองแลราษฎรมิเปนธรรม จึ่งอุสาหด้วยกำลังกรุณาแก่สมณพราหมณาจาริยแลบวรพุทธสาศนาจะเสื่อมสูญ จึ่งชุมนุมพักพวกพลทหารจีนไทยประมาณพันหนึ่งสรรพไปด้วยเครื่องสาตราวุทธ ประกอบไปด้วยทหารผู้ใหญ่นั้น คือ พระเชียงเงิน หลวงพิไชยอาษา หลวงราชเสน่หา พรหมเสนา ขุนอภัยภักดี หมื่นราชเสน่หา ฯ ๑ ฯ

๒. ยกออกไปตั้ง ณ วัดพิไชยอันเปนมงคลมหาสฐาน ด้วยเดชานุภาพบารมี เทพเจ้าอภิบาลพระบวรพุทธสาสนาก็สร้องสาธุการ บันดาลให้ห่าฝนตกลงมาเปนมหาพิไชยฤกษ์ จำเดิมแต่นั้นมา จึ่งให้ยกพลพยุหกองทัพออกจากวัดพิไชยฝ่ากองทัพพม่าออกมาเปนเวลาย่ำฆ้องค่ำ ยามเสาร์ ได้รบกันกับพม่า ๆ มิอาจต่อต้านได้ ก็ถอยไป จึ่งดำเนินพลทหารโดยสวัสดิภาพไปทางบ้านเข้าเม่า ก็บันลุถึงบ้านสามบัณฑิตย์ ครั้นรุ่งขึ้น ณ วันอาทิตย เดือนยี่ ขึ้นห้าค่ำ ลุศักราช ๑๑๒๘ ปีจอ อัฐศก ให้ยกกองทัพไปถึงบ้านโพสาวหาร

๓. กองทัพพม่ายกติดตามไป ได้รบพุ่งพม่าเปนสามารถ พม่าแตกกระจัดกระจายพ่ายไป เกบได้เครื่องสาตราวุทธเปนอันมาก จึ่งอยุดประทับแรมอยู่ที่บ้านพรานนก ฝ่ายทหารออกไปลาดเที่ยวหาอาหาร จึ่งภบกองทัพพม่ายกมาแต่เมืองปราจินบุรี พม่าไล่ติดตามถึงที่ประทับ กองทัพพม่าสามสิบม้าแตกถอยลงมา พลเดินท้าว ๒๐๐๐ ก็แตกพ่ายไป ทหารทั้งปวงเหนกำลังบุญฤทธิเปนอัศจรรย์ดังนั้น