หน้า:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๕ (๑).djvu/109

๔๖

ดุจสกุณโปดกอันต้องแร้วพเนจรใส่กรงขังไว้ ขอพระองค์อย่าได้มีอาฆาฏจองเวรเลย จงปล่อยโอรสแห่งข้าพระองค์ให้คืนมาพระนคร ก็จะเปนเกียรติยศแห่งพระองค์สืบไปตราบเท่ากัลปาวสาน สมเด็จพระเจ้าหงษาวดีให้ทรงทราบในลักษณพระราชสาสนดังนั้นก็แย้มพระโอฐแล้วตรัศแก่ผู้จำทูลพระราชสาสนว่า สมเด็จพระเจ้าพี่เราให้มางอนง้อขอพระราชโอรสแล้ว เราอนุญาตให้ จึงดำรัศสั่งพระราเมศวร พระมหินทราธิราช ว่า เจ้าทั้งสองจงไปทูลแก่พระราชบิดาว่า เราขอช้างพลายศรีมงคล ช้างพลายมงคลทวีป สองช้าง ไปชมเล่นณกรุงหงษาวดี พระราเมศวร พระมหินทราธิราช แลผู้จำทูลพระราชสาสน ก็กราบถวายบังคมลาสมเด็จพระเจ้าหงษาวดีมายังพระนครศรีอยุทธยา พระราชโอรสทั้งสองพระองค์กราบทูลพระราชบิดาว่า ซึ่งตามตีกองทัพกลับให้ข้าศึกจับได้ให้เสียพระเกียรติยศ โทษผิดถึงสิ้นชีวิตรอยู่แล้ว ขอพระราชทานโทษครั้งหนึ่งก่อน สมเด็จพระราชบิดาก็ประทานโทษให้ พระราเมศวร พระมหินทราธิราช จึงกราบทูลว่า สมเด็จพระเจ้าหงษาวดีสั่งมาให้ทูลขอช้างพลายศรีมงคล ช้างพลายมงคลทวีป ซึ่งชนะงาสองช้าง สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราชก็ตรัศปฤกษาด้วยมุขมนตรีทั้งปวงว่า พระเจ้าหงษาวดีขอช้างพลายศรีมงคล พลายมงคลทวีป สองช้างนี้ ควรจะให้ฤๅประการใด ท้าวพระยามุขมนตรีกราบทูลว่า พระเจ้าหงษาวดีให้พระเจ้าลูกเธอสองพระองค์คืนไปนั้นก็เปนทางพระราชไมตรีอยู่ ชอบให้ช้างพลายสองช้างตอบไป จึงจะควร สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราชเจ้าก็ตรัศให้กรมช้างคุมช้างทั้งสองรีบขึ้นไปถวายสมเด็จพระเจ้าหงษาวดีณเมืองไชยนาทบุรี