หน้า:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๕ (๑).djvu/127

๖๔

พระมหานครศรีอยุทธยากับกรุงหงษาวดีก็เปนอริชอกช้ำดุจวรรณโรคอันมีในพระทรวง จะรักษาเปนอันยาก แลพระเจ้ากรุงศรีสัตนาคนหุตก็เปนกรุงกระษัตริย์อันใหญ่ ได้มีพระราชสาสนนอบน้อมมาแล้ว ควรที่จะทรงพระราชกรุณาพระราชทานให้ จะได้เปนทางพระราชสัมพันธมิตรไมตรี เกลือกมีราชการงานสงครามภายน่า จะได้เปนมหากำลังยุทธนาการ สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราชพระเจ้าอยู่หัวก็เห็นด้วย ดำรัศให้ตอบพระราชสาสนขึ้นไปว่า ซึ่งสมเด็จพระเจ้ากรุงศรีสัตนาคนหุตมีพระไทยจะร่วมพระราชโลหิตเปนมหาสัมพันธมิตรไมตรีนั้น สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราชเจ้าพระเจ้าช้างเผือกทรงพระอนุญาตแล้ว ให้แต่งมารับเถิด ทูตานุทูตรับพระราชสาสนกราบถวายบังคมลาไปยังกรุงศรีสัตนาคนหุต ถวายพระราชสาสน ทูลประพฤดิเหตุทุกประการ พระเจ้ากรุงศรีสัตนาคนหุตทราบดังนั้นก็ดีพระไทยนัก ก็แต่งทูตานุทูต กับไพร่ ๕๐๐ แลท้าวนางเถ้าแก่ลงมารับ ขณะเมื่อทูตลงมาถึงนั้น พอสมเด็จพระเจ้าลูกเธอพระเทพกระษัตรีทรงพระประชวรหนัก สมเด็จพระมหาจักรพรรดิราชาธิราชพระเจ้าช้างเผือกมิรู้ที่จะผ่อนผันฉันใดเลย จึงทรงพระราชจินตนาการว่า แม้นจะมีพระราชสาสนบอกขึ้นไปโดยสัจไซ้ ไหนพระเจ้ากรุงศรีสัตนาคนหุตจะเห็นจริง ก็จะว่า เราเจรจาเปนสอง จะหม่นหมองคลองพระราชไมตรีแลไมตรีไป ได้ออกวาจาแล้วจะให้เสียคำบมิบังควร พระองค์ก็ยกพระแก้วฟ้าราชธิดาให้แทนองค์พระเทพกระษัตรี พระราชทานเครื่องราชูประโภคสำหรับอรรคมเหษีกรุงกระษัตริย์ พร้อมด้วย