๏ ฝ่ายทัพพระเจ้าหงษาวดีแจ้งข่าวว่า เมืองพระพิศณุโลกเกิดศึก ก็ใช้พระยาภุกาม พระยาเสือหาญ มาเปนนายกอง ม้าพันหนึ่ง พลหมื่นหนึ่ง รุดมาช่วยกันเมืองพระพิศณุโลก พระยาภุกาม พระยาเสือหาญ ก็ยกทัพม้ามาถึงเมืองพระพิศณุโลก เห็นข้าศึกล้อมแล้วก็ตีหักเข้าด้านพระยามือเหล็กซึ่งตั้งในบางสะแก ทัพพระยามือเหล็กต้านมิได้ ก็พ่ายแยกออกไป พระยาภุกามแลพระยาเสือหาญก็เข้าเมืองพระพิศณุโลกได้ พระยาภุกาม พระยาเสือหาญ กับพลทหารชาวหงษา ก็เข้าไปถวายบังคมพระมหาธรรมราชา ๆ ก็ให้รางวัลแก่ผู้มาช่วยทั้งปวงเปนอันมาก สมเด็จพระมหินทราธิราชเจ้าแผ่นดินรู้ว่า พระเจ้าหงษาวดีให้กองทัพมาช่วยเมืองพระพิศณุโลก เห็นการศึกไม่สมหมายแล้ว ก็เลิกกองทัพคืนลงมายังพระนครศรีอยุทธยา.
๏ ฝ่ายพระเจ้ากรุงศรีสัตนาคนหุตเห็นว่า จะเอาเมืองพระพิศณุโลกมิได้ ก็เลิกทัพจากเมืองพระพิศณุโลกคืนไปโดยทางบ้านมุงดอนชมภู จึงพระยาภุกามแลพระยาเสือหาญทูลแก่พระมหาธรรมราชาว่า ข้าพเจ้าทั้งสองจะขอยกไปตามตีทัพพระเจ้ากรุงศรีสัตนาคนหุตให้แตกฉานเปนบำเหน็จมือ พระมหาธรรมราชาก็ตรัศห้ามว่า ศึกใหญ่มิได้แตกฉานล่าไปดังนี้ อันจะยกไปตามนั้น หาธรรมเนียมมิได้ พระยาทั้งสองก็ทูลว่า พระเจ้าหงษาวดีใช้ข้าพเจ้าทั้งสองมาครานี้ ยังไป่ได้รบพุ่งเปนสามารถ ครั้นข้าพเจ้าจะมิยกไปตามไซ้ เห็นว่า พระเจ้าหงษาวดีจะเอาโทษ พระมหาธรรมราชาก็ตรัศว่า ท่านทั้งสองยกมาก็ได้กระทำการรบพุ่งมีไชยอยู่แล้ว แลซึ่งว่า พระเจ้าหงษาวดีจะลงโทษนั้น เปนภารธุระเรา ถ้าท่านมิฟัง จะขืนยกไปให้ได้ เห็นจะเสียทีข้าศึกเปนมั่นคง พระยา
