หน้า:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๕ (๑).pdf/219

๑๖๒

พร้อมด้วยเสนางคนิการโยธาทวยหาญมากแลมีไชยแก่พระมหาอุปราชา ก็หาสู้เปนมหัศจรรย์แผ่พระเกียรติยศปรากฎไปในนา ๆ ประเทศธานีใหญ่น้อยทั้งนั้นไม่ พระราชสมภารเจ้าอย่าทรงพระราชปริวิตกน้อยพระไทยเลย อันเหตุที่เปนนี้เพื่อเทพยเจ้าทั้งปวงอันรักษาพระองค์จักสำแดงพระเกียรติยศดุจอาตมภาพถวายพระพรเปนแท้ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวตรัศได้ทรงฟังสมเด็จพระพนรัตนถวายวิสัชยากว้างขวาง ออกพระนามสมเด็จพระบรมอรรคโมฬีโลกครั้งนั้น รฦกถึงพระคุณนามอันยิ่ง ก็ทรงพระปีติโสมนัศตื้นเต็มพระกระมลหฤไทยปราโมทย์ ยกพระกรประนมเหนือพระอุตมางคศิโรตม์นมัสการแย้มพระโอฐว่า สาธุ สาธุ พระผู้เปนเจ้าว่านี้ควรหนักหนา สมเด็จพระพนรัตนเห็นว่า พระมหากระษัตริย์คลายพระโกรธแล้ว จึ่งถวายพระพรว่า อาตมภาพพระราชคณะทั้งปวงเห็นว่า ข้าราชการซึ่งเปนโทษเหล่านี้ผิดหนักหนาอยู่แล้ว แต่ทว่า ได้ทำราชการมาแต่ครั้งสมเด็จพระบรมราชไอยการแลสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวง แลทำราชการมาใต้ลอองธุลีพระบาทของพระราชสมภารเจ้าแต่เดิมมา ดุจพุทธบริสัชสมเด็จพระบรมครูก็เหมือนกัน ขอพระราชทานบิณฑบาตโทษฅนเหล่านี้ไว้ครั้งหนึ่งเถิด จะได้ทำราชการฉลองพระเดชพระคุณสืบไป สมเด็จพระเจ้าอยู่ตรัศว่า พระผู้เปนเจ้าขอแล้วโยมก็จะให้ แต่ทว่า จะให้ไปตีเอาเมืองตนาวศรีเมืองทวายแก้ตัวก่อน สมเด็จพระพนรัตนถวายพระพรว่า การซึ่งจะใช้ไปตีบ้านเมืองนั้นสุดแต่พระราชสมภารเจ้าจะสงเคราะห์ ใช่กิจสมณะ แล้วสมเด็จพระพนรัตนพระราชาคณะทั้งปวงถวายพระพรลาไป.