ครอบครัวขึ้นมาตั้งรับมั่นณเมืองตองอู ทัพพระนครศรีอยุทธยายกมาติดเมืองตองอูถึงหักหาญปีนปล้นเปนหลายครั้ง เสียทแกล้วทหารมาก แลตั้งล้อมอยู่ถึงสามเดือนเศษ ก็มิได้เมือง จนล่าทัพไป ก็เปนบำเหน็จมือเมืองตองอูรับทัพพระนเรศวรเอาไชยชำนะไว้ได้ ท่านทั้งปวงก็ย่อมแจ้งอยู่ แลพระเจ้าหงษาวดีเคยเปนศุขอยู่ในเมืองหงษาวดีฉันใด เราก็อุสาหะสนองพระคุณให้เปนศุขดุจฉันนั้น แลหัวเมืองทั้งปวงอย่าได้กินแหนงสนเท่ห์สิ่งใดเลย เคยทำราชการฉันใดก็ให้ทำราชการดุจกาลก่อนนั้นเถิด.
๏ ฝ่ายหัวเมืองทั้งปวงได้แจ้งหนังสือพระยาตองอูดังนั้น ลางเมืองก็เชื่อ ลางเมืองก็คิดแคลงสงไสยเปนอันมาก แลแต่งคนให้ขึ้นไปทรับทราบสืบสวนถึงเมืองตองอูเนือง ๆ จนศักราช ๙๕๓ ปีเถาะ ตรีนิศก ก็ได้เนื้อความว่า พระยาตองอูทำนุบำรุงพระเจ้าหงษาวดีไว้ทั้งนี้หาโดยสัตย์กตัญญูสุจริตไม่ ความคิดอันนี้เปนเล่ห์กะเท่ห์พระมหาเถรเสียมเพรียมบอก หัวเมืองทั้งปวงคิดกันจะยกไปรบชิงพระเจ้าหงษาวดีมาให้จงได้ ต่างเมืองก็จัดแจงไพร่พล เสร็จแล้วก็ยกขึ้นไปถึงเมืองจิตตอง ขณะนั้น พระยาตองอูรู้ จึงให้นิมนต์พระมหาเถรเสียมเพรียมเข้ามา แล้วนมัสการบอกว่า บัดนี้ หัวเมืองทั้งปวงคิดกันยกมาจะรบเมืองเรา พระผู้เปนเจ้าช่วยคิดให้โยมด้วย พระมหาเถรจึงว่า จะกลัวอะไรแก่อ้ายหัวเมืองเหล่านี้ แต่จะตีด้วยลมปากก็จะกลับไปเอง พระยาตองอูได้ฟัง มีความยินดีนัก กราบนมัสการพระมหาเถรแล้ว ๆ เล่า ๆ พระมหาเถรจึงกระซิบบอกอุบายให้พระยาตองอูทุกประการแล้วก็ไปอาราม พระยาตองอูจึงแต่งเปนหนังสือรับสั่งพระเจ้าหงษาวดีไปถึงท้าวพระยา
