อีกประการหนึ่ง ข้อความบางประเภท กล่าวคือ เอกสารลับของราชการ ข่าวทหาร และข่าวที่เกี่ยวกับต่างประเทศ เป็นต้น เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องสำคัญยิ่ง ถ้าหนังสือพิมพ์ฉวยผิดฉวยพลาด อาจนำมาซึ่งความยุ่งยากในราชการเป็นเอนกประการ รัฐบาลจึ่งเห็นควรมีบัญญัติไว้เป็นพิเศษดั่งในมาตรา ๔–๕”
อนึ่ง เพื่อเป็นการผิดปากเสียง จึ่งเห็นว่า ความในพระราชบัญญัติ มาตรา ๗ ซึ่งมีว่า “หนังสือพิมพ์ฉะบับใดโฆษณาข้อความอันเข้าอยู่ในลักษณะต้องห้ามตามมาตรา ๕ แห่งพระราชบัญญัติหรือตามบทบังคับแห่งพระราชบัญญัติสมุด เอกสาร และหนังสือพิมพ์ พุทธศักราช ๒๔๗๐ มาตรา ๑๙ ซึ่งเจ้าพนักงานมีอำนาจที่จะถอนใบอนุญาตหนังสือพิมพ์อยู่แล้วนั้น ท่านว่า สมุหพระนครบาล หรือสมุหเทศาภิบาล มีอำนาจที่จะสั่งผ่อนผันเพียงให้หนังสือพิมพ์ฉะบับนั้นเสนอข้อความที่โฆษณาต่อไปมาให้พนักงานผูตรวจข่าวตรวจก่อนในระวางเวลามีกำหนดหรือไม่มีกำหนดก็ได้” นั้น จึ่งขอเสนอให้ตัดคำในตอนท้ายที่ว่า “หรือไม่มีกำหนดก็ได้” ออกเสีย ให้เหลือเพียงว่า “มาให้เจ้าพนักงานผู้ตรวจข่าวตรวจก่อนในระวางเวลามีกำหนด” ทั้งนี้ เพื่อปิดปากเสียงว่า จะไม่ทำโทษถึงตลอดชีวิต และอันที่จริง เราก็มิได้ตั้งใจเช่นนั้น
พระยาศรีวิสารวาจารับรอง
