คุณแม่ทองสุกฯ ได้ทราบ ก็ไม่เคยที่จะละเลยในการที่จะได้ร่วมการบุญการกุศลนั้น ๆ ทุกคราวไป
คุณแม่ทองสุกฯ เป็นแม่ที่ประเสริฐยิ่งสำหรับลูก ๆ ได้ให้การประคบประหงมและเลี้ยงดูอบรมลูกทุกคนด้วยความรักและยุติธรรม ลูกทุกคนได้รับแต่การอบรมสั่งสอนที่ดีงาม ให้อยู่ในศีลในธรรมและประพฤติตนแต่ที่ชอบ พร้อมทั้งให้มีนิสัยขยันหมั่นเพียรและโอบอ้อมอารี แม้ว่าลูก ๆ จะได้เติบโตจนกระทั่งเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้วทุกคนก็ตาม คุณแม่ทองสุกฯ ก็ยังห่วงใยในวิถีชีวิตของลูก ๆ ตราบจนชีวิตสลาย
คุณแม่ทองสุกฯ ได้เริ่มป่วยกระเสาะกระแสมาตั้งแต่ต้นปี พ.ศ. ๒๔๙๘ ด้วยโรคชรา ลูก ๆ ได้พยายามให้การพยาบาลรักษาอย่างเต็มสติกำลัง แต่อาการก็มีแต่ทรงอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งเมื่อต้นเดือนพฤษภาคมปรากฏว่า มีโรคเบื่ออาหารเข้ามาแซกแซง การให้การรักษาพยาบาล แม้จะดีที่สุด แต่ก็มิได้ทำให้อาการดีขึ้น เพียงแต่พอประทังไว้เท่านั้น ครั้นถึงต้นเดือนมิถุนายน ๒๔๙๘ ปรากฏว่า อาการทรุดหนักลง โดยมีอาการอ่อนเพลียมากขึ้น และมีโรคเกี่ยวกับกระเพาะอาหารเข้าแซกแซงอีก ลูก ๆ เห็นว่า อาการน่าวิตก จะให้การรักษาที่บ้านไม่สะดวก จึงได้นำส่งรักษาตัว ณ โรงพยาบาลหญิง ตอนเย็นวันที่ ๙ มิถุนายน ๒๔๙๘ แม้ว่าทางโรงพยาบาลจะได้รีบให้การรักษาในทันทีทันใด แต่ก็ไม่สามารถจะประคับประคองชีวิตของคุณแม่ทองสุกฯ ให้
