หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๕
| ช่างอวดอ้างว่านรกไม่ตกใจ | คนอะไรอย่างนี้ก็มีมั่ง | |
| เชิญเสด็จรีบออกไปนอกวัง | อย่ามานั่งวิงวอนทำค่อนแคะ | |
| เพียงแต่รู้จักกันกระนั้นพลาง | พอเป็นทางไมตรีกระนี้แหละ | |
| เมื่อพระอดข้าวปลาจึงมาแวะ | น้องฤๅชื่อประแดะดวงใจ | |
| ท่านท้าวประดู่ผู้เป็นผัว | ยังไปเลี้ยงวัวหากลับไม่ | |
| แม้นชักช้าชีวันจะบรรลัย | เร่งไปเสียเถิดพระราชา | |
| ฯ ๘ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ลันไดยิ้มเยาะหัวเราะร่า | |
| เราไม่เกรงกลัวอิทธิ์ฤทธา | ท้าวประดู่จะมาทำไมใคร | |
| พี่ก็ทรงศักดากล้าหาญ | แต่ข้าวสารเต็มกระบุงยังแบกไหว | |
| ปลาแห้งพี่เอาเข้าเผาไฟ | ประเดี๋ยวใจเคี้ยวเล่นออกเป็นจุณ | |
| ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางประแดะเห็นความจะวามวุ่น | |
| จึงนบนอบยอบตัวทำกลัวบุญ | ไม่รู้เลยพ่อคุณนี้มีฤทธิ์ | |
| กระนั้นสิเมื่อพระเสด็จมา | หมูหมาย่นย่อไม่รอติด | |
| ขอพระองค์จงฟังยั้งหยุดคิด | อย่าให้มีความผิดติดตัวน้อง | |
| ท้าวประดู่ภูธรเธอขี้หึง | ถ้ารู้ถึงท้าวเธอจะทุบถอง | |
| จงไปเสียก่อนเถิดพ่อรูปทอง | อย่าให้น้องชั่วช้าเป็นราคี | |
| ว่าพลางทางสลัดปัดกร | ควักค้อนยักหน้าตาหยิบหยี | |
| นาดกรอ่อนคอจรลี | เดินหนีมิให้มาใกล้กราย | |
| ฯ ๘ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ลันไดไม่สมอารมณ์หมาย | |
| เห็นนางหน่ายหนีลี้กาย | โฉมฉายสลัดพลัดมือไป | |
| มันให้ขัดสนยืนบ่นออด | เจ้ามาทอดทิ้งพี่หนีไปได้ | |
