หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๖
ตัวกูจะอยู่ไปทำไม | ก็ยกย่ามขึ้นไหล่ไปทั้งรัก | |
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด | ||
ช้า | ||
๏ เมื่อนั้น | ท้าวประดู่สุริวงศ์ทรงกระฏัก | |
เที่ยวเลี้ยงวัวล้าเลื่อยเหนื่อยนัก | เข้าหยุดยั้งนั่งพักในศาลา | |
วันเมื่อมเหสีจะมีเหตุ | ให้กระตุกนัยเนตรทั้งซ้ายขวา | |
ตุ๊กแกตกลงตรงพักตรา | คลานไปคลานมาก็สิ้นใจ | |
แม่โคขึ้นสัดผลัดโคตัวผู้ | พิเคราะห์ดูหลากจิตคิดสงสัย | |
จะมีเหตุแม่นมั่นพรั่นพระทัย | ก็เลี้ยวไล่โคกลับเขาพารา | |
ฯ ๖ คำ ฯ เชิด | ||
ร่าย | ||
๏ ครั้นถึงขอบรั้วริมหัวป้อม | พระวิ่งอ้อมเลี้ยวลัดสกัดหน้า | |
ไล่เข้าคอกพลันมิทันช้า | เอาขี้หญ้าสุมควันกันริ้นยุง | |
ยืนลูบเนื้อตัวที่หัวบันได | แล้วเข้าในปรางค์รัตน์ผลัดผ้านุ่ง | |
ยุรยาตรเยื้องย่างมาข้างมุ้ง | เห็นกระบุงข้าวกล้องนั้นพร่องไป | |
ปลาสลิดในกระบายก็หายหมด | พระทรงยศแสนเสียดายน้ำลายไหล | |
กำลังหิวข้าวเศร้าเสียใจ | ก็เอนองค์ลงในที่ไสยา | |
กวักพระหัตถ์ตรัสเรียกมเหสี | เข้ามานี่พุ่มพวงดวงยี่หวา | |
วันนี้มีใครไปมา | ยังพาราเราบ้างฤๅอย่างไร | |
ฯ ๘ คำ ฯ | ||
๏ เมื่อนั้น | นางประแดะฟังความที่ถามไถ่ | |
กราบทูลเยื้องยักกระอักกระไอ | ร้อนตัวกลัวภัยพระภูมี | |
ตั้งแต่พระเสด็จไปเลี้ยงวัว | น้องก็นอนซ่อนตัวอยู่ในที่ | |
ไม่เห็นใครไปมายังธานี | จงทราบใต้เกษีพระราชา | |
ฯ ๔ คำ ฯ | ||
๏ เมื่อนั้น | ท้าวประดูได้ฟังให้กังขา | |
จึงซักไซ้ไล่เลียงกัลยา | ว่าไม่มีใครมาน่าแคลงใจ |