หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๗
| ทั้งข้าวทั้งปลาของข้าหาย | เอายักย้ายขายซื้อฤๅไฉน | |
| ฤๅลอบลักตักให้แก่ผู้ใด | จงบอกไปนะนางอย่าพรางกัน | |
| ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางประแดะตกใจอยู่ไหวหวั่น | |
| ด้วยแรกเริ่มเดิมทูลพระทรงธรรม์ | ว่าใครนั้นมิได้จะไปมา | |
| ครั้นจะไม่ทูลความไปตามจริง | ก็เกรงกริ่งด้วยพิรุธมุสา | |
| สารภาพกราบลงกับบาทา | วอนว่าอย่าโกรธจงโปรดปราน | |
| วันนี้มีหน่อกระษัตรา | เที่ยวมาสีซอขอข้าวสาร | |
| น้องเสียมิได้ก็ให้ทาน | สิ้นคำให้การแล้วผ่านฟ้า | |
| ฯ ๖ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ท้าวประดู่ได้ฟังนึกกังขา | |
| ใครหนอหน่อเนื้อกระษัตรา | เที่ยวมาสีซอขอทาน | |
| เห็นจะเป็นอ้ายระเด่นลันได | ที่ครอบครองกรุงใกล้เทวฐาน | |
| มันเสแสร้งแกล้งทำมาขอทาน | จะคิดอ่านตัดเสบียงเอาเวียงชัย | |
| จึงชี้หน้าว่าเหม่มเหสี | มึงนี้เหมือนหนอนที่บ่อนไส้ | |
| ขนเอาปลาข้าวให้เขาไป | วันนี้จะได้อะไรกิน | |
| ถ้ามั่งมีศรีสุขก็ไม่ว่า | นี่สำเภาเลากาก็แตกสิ้น | |
| แล้วมิหนำซ้ำตัวเป็นมลทิน | จะอยู่กินต่อไปให้คลางแคลง | |
| เจ้าศรัทธาอาศัยอย่างไรกัน | ฤๅกระนี้กระนั้นก็ไม่แจ้ง | |
| จะเลี้ยงไว้ไยเล่าเมื่อข้าวแพง | ฉวยชักพระแสงออกแกว่งไกว | |
| ฯ ๑๐ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางประแดะเลี้ยวลอดกอดเอวได้ | |
| เหมือนเล่นงูกินหางไม่ห่างไกล | นึกประหวั่นพรั่นใจอยู่รัวรัว | |
| โปรดก่อนผ่อนถามเอาความจริง | เมื่อชั่วแล้วแทงทิ้งเถิดทูลหัว | |
