หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๑
| จงตีแต่พอหลาบปราบพอจำ | จะเฝ้าเวียนเฆี่ยนซ้ำไปถึงไหน | |
| งดโทษโปรดเถิดพระภูวไนย | น้องยังไม่เคยไกลพระบาทา | |
| ถึงไม่เลี้ยงเป็นพระมเหสี | จะขอพึ่งบารมีเป็นขี้ข้า | |
| ไม่ถือว่าเป็นผัวเพราะชั่วช้า | จะก้มหน้าเป็นทาสกวาดขี้วัว | |
| สิบคนเข้าไม่เท่าคนหนึ่งออก | อยู่กับคอกช่วยใช้พ่อทูลหัว | |
| ร่ำพลางทางทุ่มทอดตัว | ตีอกชกหัวแล้วโศกา | |
| ฯ ๘ คำ ฯ โอด | ||
| ร่าย | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ท้าวประดู่ได้ฟังนางร่ำว่า | |
| ให้นึกสมเพชเวทนา | น้ำตาไหลนองสักสองครุ | |
| หวนรำลึกนึกถึงอ้ายลันได | กลับเจ็บใจไม่เหือดเดือดดุ | |
| โมโหมืดหน้าบ้ามุทะลุ | กระดูกผุเมื่อไรก็ไม่ลืม | |
| กูไม่อยากเอาไว้ใช้สอย | นึกว่าปล่อยสิงห์สัตว์วัดสามปลื้ม | |
| แต่ชั้นทอผ้ายังคาฟืม | ดีแต่ยืมเขากินอีสิ้นอาย | |
| แม่เรือนเช่นนี้มิเป็นผล | มันจะลวงล้วงก้นจนฉิบหาย | |
| ไปเสียมึงไปไม่เสียดาย | กูจะเป็นพ่อหม้ายสบายใจ | |
| สาวสาวชาววังก็ยังถม | ไม่ปรารมภ์ปรารี้จะมีใหม่ | |
| เก็บเงินค่านมผสมไว้ | หาไหนหาได้ไม่ทุกข์ร้อน | |
| ฯ ๑๐ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางประแดะหูกลวงดวงสมร | |
| สุดที่จะพรากจากจร | บังอรข้อนทรวงเข้าร่ำไร | |
| ฯ ๒ คำ ฯ | ||
| โอ้ | ||
| ๏ โอ้พ่อใจบุญของเมียเอ๋ย | แปดค่ำพ่อเคยเชือดคอไก่ | |
| ต้มปลาร้าตั้งหม้อกับหน่อไม้ | เมียยังอาลัยได้อยู่กิน | |
| พราะเคยรีดนมวัวให้เมียขาย | แม้สายที่ยังไม่หมดสิ้น | |
