หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๒
| เหลือติดก้นกระบอกเอาจอกริน | ให้เมียกินวันละนิดคิดทุกวัน | |
| แต่พอพลบรบเมียเข้ากระท่อม | พ่อนั่งกล่อมจนหลับแล้วรับขวัญ | |
| ในมุ้งยุงชุมพ่อสุมควัน | สารพันทรงศักดิ์จะรักเมีย | |
| จะกินอยู่พูวายสบายใจ | พ่อมอบไว้ให้วันละสิบเบี้ย | |
| อกน้องดังไฟไหม้ลามเลีย | จะทิ้งเมียเสียได้ไม่ไยดี | |
| เที่ยงนางกลางคืนพ่อทูลหัว | จะให้ออกนอกรั้วลูกกลัวผี | |
| ก้นไต้ก้นไฟก็ไม่มี | ผลัดรุ่งพรุ่งนี้เถิดพ่อคุณ | |
| ถึงจะไม่ได้อยู่บนตำหนัก | ขอพึ่งพักอาศัยเพียงใต้ถุน | |
| ยกโทษโปรดเถิดพ่อใจบุญ | เสียแรงได้เลี้ยงขุนมีคุณมา | |
| ฯ ๑๒ คำ ฯ | ||
| ร่าย | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ท้าวประดู่ได้ฟังชังน้ำหน้า | |
| น้อยฤๅอีขี้เค้าเจ้าน้ำตา | ยังจะร่ำไรว่ากวนใจกู | |
| เมินเสียเถิดหวาอีหน้ารุ้ง | อย่าพูดอยู่ข้างมุ้งรำคาญหู | |
| ไสหัวมึงออกนอกประตู | ขืนอยู่ช้าไปได้เล่นกัน | |
| ว่าพลางปิดบานทวารโผง | เข้าในห้องท้องพระโรงขมีขมัน | |
| ยกหม้อตุ้งก่าออกมาพลัน | พระทรงศักดิ์ชักควันโขมงไป | |
| ฯ ๖ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางประแดะทุกข์ร้อนถอนใจใหญ่ | |
| แล้วข่มขืนกลืนกลั้นชลนัยน์ | จะอยู่ไปไยเล่าไม่เข้าการ | |
| แต่ทุบตีมิหนำแล้วซ้ำขับ | ให้อายอับเพื่อนรั้วหัวบ้าน | |
| เช้าค่ำร่ำว่าด่าประจาน | ใครจะทานทนได้ในฝีมือ | |
| กูจะหาผัวใหม่ให้ได้ดี | เอาโยคีกินไฟไม่ได้ฤๅ | |
