หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๔
| ลงบันไดเดินออกมานอกรั้ว | โพกหัวกลัวอิฐคิดระอา | |
| หลายครั้งตั้งแต่มันทิ้งกู | พระโฉมตรูเหลือบซ้ายแลขวา | |
| แล้วผาดแผลงสำแดงเดชา | เดินมาตามตรอกซอกกำแพง | |
| ฯ ๘ คำ ฯ เชิด | ||
| ๏ ประเดี๋ยวหนึ่งก็ถึงคอกโคขัง | จะเข้าได้ดอกกระมังยังไม่แจ้ง | |
| เห็นกองไฟใส่สุมอยู่แดงแดง | แอบแฝงฟังอยู่ดูท่าทาง | |
| เห็นทีท้าวประดู่ผู้ผัว | จะนอนเฝ้าวัวอยู่ข้างล่าง | |
| แต่โฉมศรีนิฤมลอยู่บนปรางค์ | กูจะขึ้นหานางทางล่องแมว | |
| จึงกลิ้งครกที่ใต้ถุนเข้าหนุนตีน | พระโฉมฉายป่ายปีนอยู่แด่วแด่ว | |
| อกใจไม้ครูดขูดเป็นแนว | จะเห็นรักบ้างแล้วฤๅแก้วตา | |
| พระประหวั่นพรั่นตัวกลัวจะตก | ทำหนูกกเจาะเจาะเกาะข้างฝา | |
| ไฉนไม่คอยกันดังสัญญา | อนิจจานอนได้ไม่คอยรับ | |
| ฯ ๘ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ท้าวประดู่สุริวงศ์โก้งโค้งหลับ | |
| พอปราสาทสะเทือนไหวตกใจวับ | ลุกขยับนิ่งฟังนั่งหลับตา | |
| คิดว่ามเหสีที่ถูกถอง | แสบท้องหายโกรธเข้ามาหา | |
| ให้นึกสมเพชเวทนา | สู้ทนทานด้านหน้ามาง้องอน | |
| จะขับหนีตีไล่ไม่ไปจาก | อีร่วมเรือนเพื่อนยากมาแต่ก่อน | |
| แล้วคลี่ผ้าคลุมหัวล้มตัวนอน | พระภูธรทำเฉยเลยหลับไป | |
| ฯ ๖ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | ลันไดล้วงสลักชักกลอนได้ | |
| เปิดประตูเยื้องย่องเข้าห้องใน | เข้านั่งใกล้ในจิตคิดว่านาง | |
