หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๗
| อันระตูฤๅจะคู่กับนางอนงค์ | มิใช่วงศ์อสัญแดหวา | |
| โฉมเฉลาเจ้าเหมือนบุษบา | จรกาฤๅจะควรกับนวลน้อง | |
| ถ้าเป็นระเด่นเหมือนเช่นพี่ | จึงควรที่ร่วมภิรมย์ประสมสอง | |
| ตรัสพลางทางชวนนวลละออง | เยื้องย่องนำหน้าพานางเดิน | |
| ฯ ๘ คำ ฯ | ||
| ๏ ครั้นถึงจึงขึ้นบนตำหนัก | ตงหักกลัวจะตกงกเงิ่น | |
| ค่อยพยุงจูงนางย่างดำเนิน | ชวนเชิญโฉมเฉลาเข้าที่นอน | |
| ลดองค์ลงเหลือที่ไสยาสน์ | พระยี่ภู่ปูลาดขาดสองท่อน | |
| แล้วจึงมีมธุรสสุนทร | อ้อนวอนโฉมเฉลาให้เข้ามุ้ง | |
| ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| โอ้โลม | ||
| ๏ โฉมเอยโฉมเฉิด | เอนหลังบ้างเถิดจวนจะรุ่ง | |
| เสียแรงพี่รักเจ้าเท่ากระบุง | จะไปนั่งทนยุงอยู่ทำไม | |
| เชิญมาร่วมเรียงเคียงเขนย | อย่าทุกข์เลยที่จะหามาเลี้ยงให้ | |
| เรามั่งมีศรีสุขทุกข์อะไร | เงินทองถมไปที่ในคลัง | |
| แต่ข้าวสารให้ทานพี่นี้ฤๅ | ไม่พักซื้อได้ขายเสียหลายถัง | |
| ทั้งปลาแห้งปลาทูปูลัง | เสบียงกรังมีมากไม่ยากจน | |
| ขี้คร้านขายนมวัวเหมือนผัวเจ้า | พี่ได้เปล่าสารพัดไม่ขัดสน | |
| จงนั่งกินนอนกินสิ้นกังวล | พี่จะขวนขวายหาเอามาเลี้ยง | |
| ว่าพลางทางตระโบมโลมเล้า | อะไรเล่าฮึดฮัดเฝ้าวัดเหวี่ยง | |
| อุแม่เอ๋ยมิให้เข้าใกล้เคียง | จะตกเตียงลงไปแล้วแก้วกลอยใจ | |
| ฯ ๑๐ คำ ฯ | ||
| ร่าย | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางประแดะคลุ้มคลั่งผินหลังให้ | |
| ถอยถดขยดหนีภูวไนย | นี่อะไรน่าเกลียดเบียดคะยิก | |
๓
