หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๒๐
| เห็นโฉมยงองค์ประแดะกับระเด่น | คลี่ผ้าหาเล็นกันง่วนอยู่ | |
| โมโหมืดหน้าน้ำตาพรู | ดังหัวหูจะแยกแตกทำลาย | |
| นี่เมียอ้ายประดู่อยู่หัวป้อม | ไยจึงมายินยอมกันง่ายง่าย | |
| ทั้งสี่จักรยักหล่มถ่มร้าย | มันจะให้ฉิบหายขายตน | |
| ชิชะเจ้าระเด่นพึ่งเห็นฤทธิ์ | แต่ผ้านุ่งยังไม่มิดจะปิดก้น | |
| จองหองสองเมียจะเสียคน | คิดว่ายากจนเฝ้าปรนปรือ | |
| จึงแกล้งเรียกพลันเจ้าลันได | ค่าข้าวเหนียวสองไพไม่ให้ฤๅ | |
| ผ่อนผัดนัดหมายมาหลายมื้อ | แม่จะยื้อให้อายขายหน้าเมีย | |
| ฯ ๑๐ คำ ฯ | ||
| ๏ เมื่อนั้น | โฉมระเด่นลันไดแรกได้เสีย | |
| กำลังนั่งเคล้าเฝ้าคลอเคลีย | ชมโฉมโลมเมียอยู่ริมมุ้ง | |
| ยกบาทพาดเพลาเกาสีข้าง | สัพยอกหยอกนางอย่างลิงถุง | |
| แล้วยื่นมือมาจี้เข้าที่พุง | นางสะดุ้งดุกดิกพลิกตะแคง | |
| เขาจะนอนดีดีเฝ้าจี้ไช | ช่างกระไรหน้าเป็นเอ็นแข็ง | |
| จะนิ่งอยู่สักประเดี๋ยวทำเรี่ยวแรง | มาแหย่แย่งกวนใจไปทีเดียว | |
| พอระเด่นได้ยินเสียงเรียกหา | ก็รู้ว่าชู้เก่าเจ้าข้าวเหนียว | |
| จึงร้องว่าใครนั่นขันจริงเจียว | จะมาเที่ยวจัณฑาลพาลเอาความ | |
| ค่าข้าวเหนียวสองไพข้าให้แล้ว | มาทำเสียงแจ้วแจ้วไม่เกรงขาม | |
| ไม่ได้ติดค้างมาอย่าวู่วาม | ลุกลามสิ้นทีมีแต่อึง | |
| ฯ ๑๐ คำ ฯ เจรจา | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางทวายยิ่งพิโรธโกรธขึ้ง | |
| ยืนกระทืบนอกชานอยู่ตึงตึง | หวงหึงด่าว่าท้ายทาย | |
| นี่แน่อ้ายสำเร็จเจ็ดตะคุก | มาลืมคุณข้าวสุกเสียง่ายง่าย | |
