หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๖
ร่าย | ||
๏ อัมรินทร์จินตนาแล้วคลาไคล | บัดใจก็ถึงพนาศรี | |
เห็นเกษสุริยงสิ้นชีวี | กลิ้งกลางปัถพีอนาถใจ | |
จึงเอาน้ำทิพมาโสรจสรง | เจ้าจงไม่ม้วยตักษัย | |
พระจึงเล่าแถลงให้แจ้งใจ | อีประไพสุริยาเป็นกาลี | |
ระยำนักไปรักไอ้โจรดง | เราสาปส่งเป็นชะนีเสียที่นี่ | |
จงรีบไปเถิดจะได้นางวารี | ท้าวนาคีซ่อนไว้ในไพรวัน | |
ฯ ๖ คำ ฯ | ||
๏ เมื่อนั้น | วรวงศ์ปรีดิ์เปรมเกษมสันต์ | |
ได้ฟังพระมหานักธรรม์ | รำพันเสร็จสิ้นด้วยยินดี | |
ครั้นแล้วเคารพอภิวันท์ | องค์ท้าวประมอตันเรืองศรี | |
พระลีลามาขึ้นพาชี | ขุนกระบี่เหาะตรงเข้าพงไพร | |
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด | ||
๏ จึงชักอาชาราร่อน | ยังยอดศิงขรเนินไศล | |
แล้วพระศรีเมืองเรืองไชย | ก็เข้าในคูหาวานรินทร์ | |
ฯ ๒ คำ ฯ ฉุยฉาย | ||
โอ้โลม | ||
๏ น้องเอ๋ยน้องรัก | ปวะหลิ่มเลิศลักษณ์เฉิดฉิน | |
แต่พี่เที่ยวหาทุกธานิน | มิได้พบยอพระกลิ่นกลอยใจ | |
เสียดายเจ้ามาเกิดเป็นกุมภีล์ | ในเมืองมนุษย์เช่นนี้หามีไม่ | |
ขอถามข่าวสาวน้อยกลอยใจ | เป็นไฉนมาอยู่แต่ผู้เดยว | |
ฯ ๔ คำ ฯ | ||
ร่าย | ||
๏ เมื่อนั้น | วิมานจันทร์ผันแปลแลเหลียว | |
ได้ฟังพระรถพูดลดเลี้ยว | นางบิดเบี้ยวเบือนหน้าแล้วพาที |