หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๗
| ๏ ทรงเอ๋ยพระทรงฤทธิ์ | ข้าพลอยผิดด้วยยายทองประศรี | |
| ไปสื่อชักสร้อยฟ้าให้คาวี | พระศุลีสาปส่งให้ลงมา | |
| รู้แล้วอย่าได้อยู่นาน | พระยามารจะลงโทษา | |
| ดังนางตะเภาทองทั้งสองรา | ข้ากลัวอาญาจงคลาไคล | |
| ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ชาตรี | ||
| ๏ เจ้าเอยเจ้าพี่ | นางคันธมาลีศรีใส | |
| พี่จะเล่าแถลงให้แจ้งใจ | เดิมได้มาลาในวารี | |
| ออกนามอุบลเวหา | ในสาราว่าบุตรพระฤๅษี | |
| จึงสู้ติดตามมากับพาชี | เทวีจงแจ้งกิจจา | |
| ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ร่าย | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางผมหอมตรอมใจเป็นหนักหนา | |
| ฟังพระพิมพ์สวรรค์จำนรรจา | กัลยาเคืองขัดตัดรอน | |
| ข้าคนชั่วช้ากาลี | ออกลูกไม่ดีพระทรงศร | |
| จะสู้อยู่ในพนาดร | มิขอคืนนครอยุธยา | |
| ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| โลม | ||
| ๏ น้องเอ๋ยน้องแก้ว | เป็นบุญแล้วได้พบขนิษฐา | |
| เต็มพิศด้วยฤทธิ์ปะตาปา | รจนาอย่าได้เดือดดาล | |
| แต่พี่เตร่เร่หาทุกธานี | ชีวีปิ้มจะม้วยสังขาร | |
| ศุภลักษณ์ไปแจ้งเหตุการณ์ | จึงได้ข่าวสารบัดนี้ | |
| ฯ ๔ คำ ฯ | ||
| ร่าย | ||
| ๏ เมื่อนั้น | นางสุพรรณทลิกามารศรี | |
| ได้ฟังวาจาพาลี | เทวีจึงตอบคำไป | |
| ซึ่งว่าพระแสนพิศวาส | จึงไม่คลาดจากเมืองหมันหยาได้ | |
